Verhuizing

Een tijdelijke dan.

Een radicale verhuizing. Niet alleen laat ik blogspot achter mij, ook neem ik afscheid van deze lay-out, zelfs al was hij precies wat ik zocht. Ik verruil blogspot voor wordpress, omdat ik nogal wat problemen ondervond die ik nu niet meer zal hebben. Maar ook het adres zal veranderen. Uiteindelijk wil ik een eigen domein, maar tot die tijd zal Lauraimes' Letters te vinden zijn op http://laura.ovchat.nl.

Verder verandert er niets: ik lees, schrijf en fotografeer nog net zoals eerst. Neem dus snel een kijkje en laat weten wat je ervan vindt.

Deze verhuizing en dit tijdelijke adres heb ik te danken aan Rinze. Zonder zijn hulp, was dit niet (nu al) gelukt.

Heupen en Latijns temperament

Eerlijk gezegd blijf ik mijzelf regelmatig verbazen. Afgelopen zaterdagavond bijvoorbeeld. Net als op maandag, had ik een relaxmomentje ingepland voor mijzelf. Maar bij het horen van de muziek in de stad, gaf ik weer toe aan mijn impulsiviteit.

Eerst heb ik nog geprobeerd om iemand mee te krijgen - ik vind mijzelf niet zo gezellig namelijk. Maar aangezien niemand tijd/zin/fut/noem-maar-op bleek te hebben, nam ik toch maar mezelf op sleeptouw. Zo kwam het dat ik om 20.30 uur tussen een gigantische mensenmassa op de Hof stond. Er klonk exotische muziek en heupen bewogen ritmisch mee. Ja, tot mijn grote verbazing werd er op dit festival gewoon gedanst.

We hebben het hier over Dias Latinos, een festival in Amersfoort met voornamelijk Latijns-Amerikaanse muziek en dans. Er waren acht verschillende podia met zo'n zestig verschillende artiesten. Ik had het echter zo naar m'n zin op de Hof, dat ik de rest  van de tijd bij dit podium ben blijven hangen. En waarom? Nou, hierom:

Ik ben gek op live muziek en dans. Hier had ik allebei: Orquesta Ceiba, speciaal vanuit Frankrijk voor het eerst live in Nederland in combinatie met de mensen die voor het podium allerlei soorten salsa en Caribische dans beoefenden. Ik heb mijn ogen uitgekeken en ik voelde de kriebels, de danskriebels. Na ruim een jaar geen jazz-ballet meer gedaan te hebben en voor het laatst mijn stijldansschoenen in maart 2009 te hebben gedragen, is het moeilijk om stil te blijven staan. Dat wierp onbewuste vruchten af.

Voor ik het werkelijk door had, stond ik mijn eerste salsa-passen te dansen. Dat terwijl ik nog nooit eerder salsa heb gedaan. Na danspartner één, kwam er nog eentje op me af en daarna sloeg een salsa-leraar me aan de haak en leerde me nog wat passen bij. Uiteindelijk kwam danspartner nummer vier op me af en heeft me nog wat meer bijgebracht. Wat een ervaring. Wat een verschil.

Na jaren jazz-ballet en stijldansen is het heel bizar om salsa te doen. Bij salsa draait het er niet om wie het 't best kan, de techniek het best beheerst en het meest geperfectioneerd heeft. Bij salsa staat genieten en echt dansen op de eerste plaats. En eigenlijk ook op de enige, want dat is waar salsa om draait. Er is weinig competitie en als iemand anders beter is dan jij, so be it. Je moet loslaten en gewoon ervaren, iets wat voor mij, controlefreak en perfectionist, één van de moeilijkste dingen ter wereld is.

Na drieënhalf uur te hebben gedanst en genoten van de muziek, ben ik toch maar terug gekeerd naar huis. Pyjama aan en nog wat tv kijken tot Ruben thuiskomt, die mij uiteindelijk drie uur later slapend op de bank aantrof. Moe en met een uiterst pijnlijke schouder kijk ik terug op een geslaagde avond, ondanks het feit dat ik helemaal alleen was.

Sail Amsterdam 2010

Je hoort er iedere dag weer wat over in het nieuws, zowel op de televisie als radio, maar het is ook een geregeld terugkerend onderwerp in de kranten en politiek. Menig Nederlander heeft er dagelijks mee te maken: file.

Dit geldt echter niet voor schippers en andere vaarders die onze rivieren en zeeën betreden. Normaal gesproken dan. Met Sail Amsterdam gaat het er geheel anders aan toe, en ik heb dit gister mee mogen maken. Het is te bizar voor woorden en ik ben dan ook meer dan blij dat ik dit heb mogen mee maken.

Ruben (dankzij hem kon ik er immers bij zijn) en ik vertrokken al bijtijds, in de hoop de drukte en files richting Sail voor te zijn. Die missie is gelukt: we waren de files voor en arriveerden twee uur te vroeg. Gelukkig maakte het mooie weer dit helemaal goed. We hebben wat boten bekeken die aangemeerd lagen, wachtend op het begin van de tweede Sail-dag. Natuurlijk waren we ook benieuwd naar de 'Hanzestad', de boot waar wij de rest van de dag op zouden vertoeven. Schip na schip, stuk voor stuk prachtig, kwamen we aan bij een boot voor gezelschappen. En ja hoor, deze laatste boot in de haven bleek de 'Hanzestad' te zijn. Eerlijk is eerlijk, het had niet de charmes van een prachtig zeilschip, maar wij waren allang blij dat we dit bijzondere evenement op deze manier konden bijwonen.

Om 11.45 uur verwisselden we het aangename zonnetje buiten voor de drukkende warmte binnen. Het was tijd om ons te melden bij Opel en te wachten tot we konden boarden. Ik ben aan talloze mensen voorgesteld, maar er is me niet veel meer bijgebleven dan twee Jeroens, één Hans en een rechten-student. Het was al 12.15 uur toen we de 'Hanzestad' op liepen en vertrokken.

Het begin van de tocht was rustig. We konden de andere boten die ook uit de Alaskahaven vertrokken waren vanaf onze boot bewonderen en daarnaast genieten van het uitzicht, hoewel dat behoorlijk veel industrieterrein-achtige gebieden bleken te zijn. Toch kan er niets op tegen het wapperen van je haren in de wind en het deinen op zee. Wat een genot, wat een ontspanning.

Rond 13.00 uur werden we verzocht het bovendek te verlaten om te komen genieten van de lunch beneden. De lunch was toch wel een verrassing. Er werd ons een lopend koud- en warm buffet gepresenteerd van niemand minder dan Ron Blaauw, één van Nederland's topkoks. En hóe: Vanuit de grond kwam de buffettafel opgerezen, zodat we er uiteindelijk omheen konden lopen. Het zag er prachtig uit en we hebben dan ook met z'n allen genoten van al dit heerlijks.

Tegen de tijd dat de buffettafel leeggegeten en de mensen voldaan waren, bevonden we ons aan het begin van het 'echte' Sail: overal om ons heen waren boten. Niet alleen deelnemende boten, maar ook recreanten en boten waarop gewoon gewerkt werd, zoals iedere andere dag. De verbazing, verbijstering en het ongeloof begon tot me door te dringen. Het is een wonder dat niemand tegen elkaar opbotst, dacht ik bij mezelf. Te snel gedacht, bleek later.

Alle soorten en maten boten en schepen op één plaats. Probeer je dat eens voor te stellen (Ongeveer 600 deelnemende schepen en daarnaast de recreanten e.d.). Houd maar op, dat lukt je toch niet. Het is een fantastisch schouwspel, want ze zijn voor, achter en naast je. Iedere boot is en heet weer anders en je raakt niet uitgekeken. Ook was er een stoomboot, ja, een echte stoomboot die liedjes floot, zoals hier te horen/zien is (Filmpje door Ruben).


We arriveerden om 17.00 uur weer in de Alaskahaven. Onderweg is ons nog een dessert, tevens door Ron Blaauw, aangeboden: keuze uit pudding, romanoff en vers fruit. Altijd goed. Ruben en ik sloten deze fijne dag af met overheerlijke pannenkoeken, een geweldige ervaring en 115 foto's.

Het maken van foto's was een enorm leuke uitdaging. Niet alleen het te fotograferen object bewoog, maar ook ikzelf natuurlijk. Daarnaast was het op een gegeven moment enorm lastig om één bepaald schip of moment vast te leggen.

Klik op 'meer lezen' om alle foto's te bekijken, gemaakt door mij met mijn Nikon Coolpix L110. Klik op de foto's voor een vergroting.

Geslaagde impuls

Soms heb je van die dagen dat je van alles in de planning hebt. En soms heb je een dag gepland om gewoon te ontspannen. Juist die dagen lopen altijd volkomen anders dan... gepland.

Zo'n dag had ik gister. Het enige wat ik zou doen, was fietsen voor mijn revalidatie. Daarna mocht ik de hele dag de tijd nemen om lekker te lezen, want internet en de televisie deden het immers niet. Maar ineens kreeg ik de kolder in mijn hoofd en besloot op pad te gaan voor iets wat ik ook rustig volgende week zou kunnen doen.

Schoenen aan, jas in tas en gaan. Lijn 52 bracht mij vanaf Amersfoort CS naar Utrecht - Jans Kerkhof. De sfeer vrolijkte me direct op, want door de UIT-week is het er een drukte van jewelste. Muziek, studenten en gezelligheid: wat wil een mens nog meer op maandag?

Dankzij de uitstapjes van Ruben wist ik door puur op mijn richtingsgevoel (normaal amper in staat om noord van zuid te onderscheiden) af te gaan in één keer mijn doel te vinden. En met succes. Toen ik eindelijk geslaagd was, keerde ik terug naar het Jans Kerkhof om te beginnen aan mijn reis terug naar huis.

Terwijl ik aan kwam lopen reed mijn bus voor. Dus ik stapte opgewekt in lijn 52, blij dat alles zo vlot en voorspoedig verliep. Totdat het scherm als eindbestemming 'Zeist - Handelscentrum' bleef aangeven, normaal één van de haltes op weg naar Amersfoort CS.
''Chauffeur, gaat deze bus wel naar Amersfoort CS?'' Nee dus. Dat had ik weer.

Na drie seconden op Witte Vrouwen te hebben gestaan, wachtend op een lijn 52, kwam er een seinende lijn 11 aan. Krijg nou wat. Voor het eerst in al die jaren kwam ik papa tegen als buschauffeur. Dus ik ben ingestapt en meegereden naar de Uithof, waar ik helemaal niet moest zijn en wat bovendien niet op de route lag. Het monterde mijn humeur echter weer helemaal op en vol goede moed stapte ik over op een lijn 296, die me ook nog eens praktisch thuis af zou zetten.

Impulsief als ik ben stapte ik echter heel wat haltes eerder uit om nog een tussenstop te maken bij de Etos. Ook daar heb ik weer alles gehaald wat ik moest hebben en liep uiteindelijk nog een behoorlijk eind naar huis. Tevreden.

Het is gek hoe een dag, bestemd voor relaxen en luieren, zulke rare wendingen kan nemen. Ik kan zo genieten van deze kleine uitjes met mijzelf en onverwachte ontmoetingen met mensen als papa. En zeg nou zelf, zo'n dagje touren en verrast worden verkiezen we toch allemaal boven een dagje luieren?

De blaadjes en de boodschap

Als verdoofd staarde hij naar de brief, die nog geen seconde geleden in zijn envelop op de deurmat viel. Bram's ogen volgden langzaam de regels, zoals de tranen de vormen van zijn wangen en gezicht volgden. De ongeloof maakte plaats voor paniek. Ik heb gefaald. Wat als mijn ouders erachter komen? Met deze brief stortten Bram's dromen in één keer in. Wat moet ik nu?

Het was april geweest toen Bram de definitieve brief kreeg. Nu, halverwege juli, wisten zijn ouders nog altijd nergens van. Vandaag zou de dag zijn dat hij er niet meer onderuit kon. Hoe zullen ze reageren? Bram rilde even bij de gedachte aan zijn moeders reactie. Hysterie. Tranen. Schreeuwen. Schreeuwen, dat zij zo'n mislukking op de wereld heeft kunnen zetten. Zijn vader, die zijn verdriet probeert te verbergen. Echte mannen huilen immers niet. Bram heeft altijd geprobeerd dat na te leven, maar diep van binnen was Bram gevoelig en emotioneel.

''Waarom, wáárom heb ik zo'n mislukking op de wereld gezet? In godsnaam Bram, hoe heeft dit kunnen gebeuren?'' Bram zucht diep, kijkt naar zijn handen in schoot en schudt zijn hoofd.
''Ik weet het niet.''
''Godsamme, niet alleen faal je met het voltooien van een studie, je bent nog te stom om te beseffen waar het mis is gegaan!'' schreeuwt zijn moeder, de hysterie zelfs voorbij. Zijn vader blijft zwijgen en wendt zijn blik af. Bram weet dat er een hevig gevecht binnenin zijn vader gaande is, ondanks zijn rustige voorkomen. Zijn moeder blijft haar stem verheffen en verwijten naar haar zoons hoofd gooien.
En dan... is er doodse stilte. Bram volgt de blik van zijn moeder. Zijn vader huilt. Stil, zonder snikken.

Bram zit op zijn balkon en kijkt naar zijn olijfboom. De regen zorgt ervoor dat hij er geen omkijken naar heeft. En dat is maar goed ook, want kort geleden heeft hij per ongeluk een orchidee ten dode gebracht. Hij blijft naar het boompje kijken en ineens valt er een doek over zijn mistroostige stemming bij het zien van die paar groene blaadjes. Plotseling weet hij het. Hij moet opnieuw beginnen. Een nieuwe droom, nieuwe kansen. Want ook als er blaadjes van de boom afvallen, groeien er nieuwe blaadjes aan. Blaadjes die er wellicht naar streven om meer te zijn, op te vallen. Die misschien ook wel ambities hebben. Die een palmboom zouden willen worden, en geen olijfboomblaadje.

Hij zou stoppen met zijn zelfmedelijden. Maandenlang heeft hij thuis gezeten, op zijn studentenkamer. Opstaan, ontbijten, tv kijken in zijn onderbroek, lunchen, douchen, computeren, de stad in om te eten en daar bier blijven drinken tot het tijd is om te gaan slapen. Dag in, dag uit. Maar na vandaag zou dat veranderen. Bram zou zichzelf weer worden. Bram zou een nieuwe droom vinden.

Dat is wat Bram gaat doen. Hij loopt naar binnen en pakt de telefoon.
''Mam? Je raadt nooit wat ik ga doen...''

Drievijfenzestig

Dat is het aantal foto's wat ik komend jaar ga maken. Driehonderdvijfenzestig foto's in driehonderdvijfenzestig dagen. Wees niet bang, ik kom niet geheel zelf op zo'n bizar idee. Het is het 365 project wat hier voor gezorgd heeft.

Voor mijn verjaardag heb ik een mooie camera (Nikon Coolpix L110) gekregen. Ik wil alles eruit halen wat erin zit en daar is oefening voor nodig. Het 365 project zorgt voor uitdaging. Niet alleen vanwege het feit dat je iedere dag je camera erbij moet pakken, maar ook door de wekelijkse thema's. Het  vraagt creativiteit en durf om zeven verschillende foto's met hetzelfde thema te maken. Daar is vindingrijkheid voor nodig. Bovendien is het niet een kwestie van ideeën. Er moet ook gelet worden op compositie, belichting en meer technische aspecten. Mijn kennis op dit vlak is beperkt en ik hoop via 365, maar ook via Lauraimes' Letters, feedback te krijgen.

Een dag na mijn twintigste verjaardag eindigt mijn project. Ik hoop uiteindelijk een mooie reeks herinneringen over te houden. Een reeks waarin verbetering en groei te zien is. De foto's zullen een stukje van mijn leven laten zien, maar ik probeer ook de thema's zo goed mogelijk mee te nemen.

Op deze site kun je alle foto's volgen. Door op 'more details' te klikken, is ook te zien welke instellingen gebruikt zijn bij het maken van de foto. Voor degenen die daar geen zin in hebben, zal ik zo nu en dan een overzicht van mijn ontwikkelingen op deze site zetten. Bij sommige foto's staat het thema van de week vermeld als ik daar aan mee heb gedaan. Klik, kijk en geef je mening. Hoe interpreteer jij die ene foto bij dat thema of die titel? Hoe zit het met de compositie en andere technische elementen? Reageer gerust!

Klik op 'meer lezen' om de eerste vijftien foto's te bekijken. Klik op de foto om hem in het groot te zien. 

Life's Harmony

Ze liep, zachtjes, schuifelend. Ze stopte en haalde even diep adem. Haar borstkas zette zich uit, waardoor haar ribben zich zachtjes tegen haar t-shirt aandrukte. De roze stof rekte mee en volgde de contouren van haar lichaam, totdat ze weer uitblies. Ineens keek ze strak voor zich uit, alsof ze iets zag en er verscheen een vastberaden blik op haar gezicht. Ze versnelde haar pas. De buitenwereld zou het nooit weten.

Haar bloed kolkte. Verrassend genoeg kwam het niet als lava uit haar, noch ontstonden er rookwolkjes uit haar oren. Er was slechts een zoute waterval, die ze kon proeven als ze met haar tong langs haar lippen zou gaan. Het zicht was troebel, een grote waas. Het was alsof ze in het binnenste van haar gedachten keek. Wat was er gebeurd? Hoe kón dit gebeuren? Ze zou het zichzelf nooit vergeven, nooit. Anderen zouden haar nooit vergeven.

Zonder zich te beseffen waar ze heen ging, stopte ze plotseling. Ze hoorde lachen, een kinderlijk lachen. Langzaam keek ze om zich heen en haar blik viel op de zilveren reiger. Al gauw zag ze twee hengels, met uiteindelijk twee knulletjes aan het uiteinde. De kereltjes lachten, gooiden hun hengeltjes uit en haalden ze na een paar seconden weer in. Kinderlijk enthousiasme en ongeduld. Net als Lucas. Met zijn donkere krulletjes en mintgroene puppy-ogen had hij haar aangekeken. Hij stak zijn knuistjes uit, strekte ze en kraaide om duidelijk te maken dat hij wilde eten. 

En nu... Ze keek uit over het water, wat haast stil leek te liggen, tot het bij de rand kwam. Daar kletterde het naar beneden. Met meer kracht en geweld dan je zou verwachten bij het zien van de stilte. Het was precies wat gebeurde toen ze de spaghetti probeerde af te gieten. Ze staarde naar het tafereel; het water, de jonge vissertjes, de reiger en een gevoel van rust overviel haar.

Ze had niet gefaald. Het was slechts een ongeluk. Het had de buurvrouw even goed kunnen gebeuren. Of Evert. Ze was geen slechte moeder. 'Dankjewel,' fluistert ze, naar niemand specifiek, maar slechts naar de vrede die ze aanschouwde.

Des souvenirs Parisiens

Het was één van die zeldzame momenten waarop ik met mijn slaapdronken hoofd bij het wakker worden mij direct realiseer wat voor 'n dag het is. Vrijdagochtend 6 augustus om vijf uur had ik zo'n moment. Ik wist het meteen: vandaag gaan we naar Parijs!

Een uur later zaten we in de auto - Ruben achter het stuur en ik in mijn boek, nog altijd slaapdronken - wakker te worden met 'One (your name)'. Een kleine vijf uur en tussenstop voor 'gaufrettes traditionelle' en een 'pain du chocolat' later reden we Arc De Triomphe tegemoet, met direct een eerste bizarre beleving. We kwamen terecht op de rotonde (waar Arc De Triomphe in het midden staat). De rotonde heeft geen verkeersborden, strepen of andere tekens van verkeersregels. De enige regel die geldt: rechts gaat voor. Er zijn geen banen, maar er rijden rustig vijf auto's naast elkaar. Absoluut ongeschikt voor mensen die bang zijn in het verkeer en geen gas durven te geven of kansen te pakken. Absoluut geschikt voor mij, want het is onwijs gaaf.

Parijs is wat betreft autorijden überhaupt niet geschikt voor bange, minder-bekwame automobilisten. Overigens ook niet voor voetgangers die altijd aannemen dat ze voorrang hebben èn krijgen op een zebrapad: in Parijs staat er niet voor niets bij ieder zebrapad een verkeerslicht. Naast zebrapaden is Parijs natuurlijk bebouwd met de meest prachtige gebouwen, allemaal met fantastische details. Franse balkonnetjes, lange, smalle ramen, luikjes, mooie ornamentjes rondom de ramen en deuren. Alleen dat al is zo tekenend voor Parijs en de sfeer die de stad ademt. Geen gebouw is hetzelfde en ook bij kunstwerken zien we dat alles anders is, hoe klein het detail ook mag zijn. Trottoirs zijn erg verschillend, soorten, kleuren en maten steen variëren keer op keer. Geen straatje is hetzelfde.

Wat mij overigens ook nog is opgevallen, is dat Fransen voornamelijk Franse auto's kopen. Het barst er van de Citroëns, Peugots en Renaults. Franse auto's genieten niet echt mijn voorkeur, al vond ik het wel leuk om wat ds3-en te zien, die in Nederland nog weinig op de weg te bewonderen zijn. Een Mercedes en/of BMW hier en daar, maar merken als Fiat, Ford, Seat, Suzuki, Chevrolet, Hyundai en Honda zijn in Parijs behoorlijk schaars. Er schuift nog weleens een enkele Opel of Volkswagen voorbij, maar zelfs die zie je erg weinig.

Na een korte opfrisbeurt in het hotel was het eindelijk tijd om Montmartre (waar we sliepen) in te gaan. Nog voor ik de Sacré Coeur zag, viel ik al van de ene verbazing in de andere. Als eerst Place du Tertre, het schilderspleintje. Het pleintje wordt omringd door gebouwen, voornamelijk restaurantjes. Het midden van het plein staat vol met terrasjes en om die terrasjes heen staan de schilders hun werk te verkopen. Ze mengen de verf en maken hun schilderijen terwijl iedereen (het wemelt er immers van toeristen) gewoon rondloopt en vakantie viert. Er zijn kunstenaars die ter plekke portretten maken voor en van betalende toeristen. In houtskool, potlood, inkt of als karikatuur, we komen het allemaal tegen. Het is niet voor niets dat we na het bezichtigen van de Sacré Coeur neerstrijken op een terrasje op Place du Tertre en genieten van een echte, Franse crêpe.

De Sacré Coeur is de mooiste kerk (of basiliek) die ik ooit gezien heb. We zijn er niet in geweest, omdat het erg druk was en omdat we natuurlijk maar een paar dagen in Parijs zouden zijn. Kijk je niet naar de Sacré Coeur, dan is er altijd nog het prachtige uitzicht over Parijs en de eerste blik op de Eiffeltoren. De Eiffeltoren schijnt altijd erg druk bezocht te zijn met ellenlange wachttijden, dus we besloten om het op vrijdag te gokken, er vanuit gaande dat het in het weekend nóg drukker zou zijn. Even met de metro en een wandeling langs de Seine bracht ons bij de Eiffeltoren. Het geluk was met ons en na een poosje wachten stonden we in de lift in de Eiffeltoren, op weg naar de tweede verdieping. Het uitzicht is adembenemend en smeekte gewoon om foto's.

De volgende activiteit, na een hele tijd op de Eiffeltoren rondgelopen te hebben, was de Notre Dame. In Parijs hebben ze een 'Batobus'. Batobus? Ja, een bus op het water dus. Het is niet letterlijk een bus, maar gewoon een boot waar een behoorlijk groot aantal mensen op kan. De boot stopt bij een aantal bezienswaardigheden, waar de mensen in en uit kunnen stappen. Net als bij haltes. Veertig minuten genieten op de Seine, deinend op de golven. Heerlijk, even een indommel-momentje. Toen de Notre Dame in zicht kwam, was ik echter weer klaarwakker. Wederom hebben we deze alleen van buiten bewonderd, want de rij met mensen was immens lang. Bovendien begonnen onze buikjes te rommelen en was het tijd om op zoek te gaan naar een restaurantje.

Hoe precies weet ik niet meer, maar na veel lopen en nog een metro zijn we bij een tentje op Place de Trinité beland, waar we heerlijk gegeten hebben. Het plan was om die avond nog naar Tour Montparnasse te gaan, maar uiteindelijk zijn we, na nog wat sight seeing, teruggekeerd naar het hotel en lekker gaan slapen.

De volgende ochtend werd ik begroet met een immense spierpijn in mijn kuiten. Niet zo comfortabel met het lopen, maar dat hebben we er voor over. Eén van de dingen die ik ontzettend leuk vind aan Parijs, is het ontbijt. We hebben natuurlijk geen ontbijt in het hotel genomen, maar zijn zelf Montmartre in gegaan en hebben iets bij een klein tentje gegeten. In Nederland zou je een bord krijgen met het voedsel erop, maar in Frankrijk niet. Je krijgt je brood gewoon in een mandje en de jam en boter er los bij. Er is keuze uit koffie, thee en zelfs warme chocolademelk. Sinaasappelsap of citroensap, het kan allemaal en is versgeperst. Ruben heeft genoten van het ideale ontbijt: een pain du chocolat, stokbrood, warme chocolademelk en sinaasappelsap. Het is dat ik niet tegen cacao en sinaasappel kan, anders had ik het wel geweten. Gelukkig zijn croissants nergens zo lekker als in Frankrijk en is citroensap een geheel nieuwe en verrassend genoeg tikkeltje zoute ervaring. Na dit heerlijke en charmante ontbijt nog even een gezond appeltje bij de groenteboer happen en op naar een nieuwe dag.

Als eerst Arc de Triomphe, maar nu niet vanuit de auto. Ook hier barst het weer van de toeristen en gekke Aziaten (Japanners?) die uiterst spontante groepsfoto's maken... Arc de Triomphe is immens en prachtig, heeft geweldige details. Je raakt niet uitgekeken. Er is zelfs een stukje Nederlandse geschiedenis zichtbaar. We hebben dit gigantische monument niet beklommen, gezien de rij niet alleen enorm lang was, maar ook nog eens in een warme, benauwde en zweterige gang. Dan lopen we natuurlijk veel liever over de Champs-Élyseés in het zonnetje.

Toen we aankwamen, zag ik het al vanuit de auto. In de Swarovski winkel was een enorme Swarovski trap. Sowieso heb ik een zwak voor Swarovski, dus we hebben samen al het mooie en kostbare kristal bewonderd en de trap beklommen. Nadat we bijna sterretjes zagen van al het geglitter, zijn we verder gelopen en bij nog wat winkels gestopt. Ray-Bans gepast en etalages bekeken. Het is zo bizar dat mensen in Nederland idolaat zijn van Louis Vuitton en daar gewoon een winkel in de straat zit van dit bekende merk. Noem het en vindt het in de Champs-Élyseés.

Halverwege zag ik een bord met 'smoothies' erop en het was tijd om wat te drinken. Echter is dit niet helemaal volgens plan verlopen, want uiteindelijk hebben we bij Häagen Dasz zitten genieten. Ruben van een crêpe met mango-abrikoosijs, strawberry cheesecake-ijs, mango, frambozen en een bijpassend sausje. Ik op mijn beurt had iets wat ze een 'Raspberry & Summer Berries Smoothie Crunch' noemen: twee bolletjes raspberry-summer berriesijs, stukjes koek en verse frambozen en 'summer berries'. Goddelijk. Gewoon goddelijk.

De volgende bestemming was Jardin du Luxembourg. De reis daar naartoe bracht ons, te voet, over Place de Concorde, door de tuinen van het Louvre, het Louvre zelf, de Seine, de wijk Saint Germain en vele leuke, typisch Parijse straatjes. In de tuinen van het Louvre hebben we een tijdje zitten genieten van de omgeving, mensen (toeristen) en het zonnetje. Eenmaal aangekomen in de Jardin, hebben we deze activiteit voortgezet. Uiteindelijk nog wat rondgelopen, wat een bizar mooi en onwijs groot park. De bloemen waren prachtig en het Palais du Luxembourg adembenemend. De sfeer was ontspannen en gaf je het gevoel dat de tijd stil stond.

Vanaf de Jardin zijn we lopend op pad gegaan naar onze eetlocatie, die vandaag al bekend was. Ruben gaat in iedere grote stad waar een HardRock café is, in het café eten en ik doe daar natuurlijk maar al te graag aan mee. Onderweg hier naartoe (wederom te voet) maakten we een tussenstop bij Starbucks (voor het eerst van mijn leven heb ik een Starbucks betreden) waar Ruben van een heerlijke warme chocolademelk met karamel heeft genoten (God wat rook dat lekker!). Tot onze grote verbazing konden we bij HardRock direct zitten, terwijl we de laatste keer in Amsterdam twee uur met een raar kastje hebben zitten wachten tot het ding hysterisch begon te piepen. Voor mij bleek nu wel dat iedere HardRock toch weer anders is, ookal is het menu overal hetzelfde. De aankleding is gelijksoortig, maar toch weer anders. De sfeer echter is top, net als het eten en met een voldaan gevoel gaan we naar buiten. Een heel voldaan gevoel, want ik heb een mooi t-shirt bemachtigd en besloten dit bij ieder HardRock café te doen.

De eerste druppels vallen uit de lucht, maar nog binnen een minuut zijn dat ook de laatste druppels. Het plan is om even op te frissen en te rusten in het hotel, naar Tour Montparnasse te gaan en uiteindelijk in een jazzcafétje bij Les Halles te eindigen. Voor Tour Montparnasse blijken we geen puf meer te hebben en als we om 12.45 u eindelijk vertrekken, blijkt dat een uur later de laatste metro al gaat. Kortom, we hadden weinig keuze: uitgaan in Montmartre (waar het die avond niet echt naar ons zin was) of terug naar het hotel en toegeven aan de oververmoeidheid.

Als de laatste dag aanbreekt, kan ik maar moeilijk wakker worden. Ik ben uitgeput, maar o zo voldaan. We ontbijten bij een bakkerijtje wat ik de dag ervoor in Montmartre heb gespot en het is heerlijk. De beste pain du raisin die ik ooit gehad heb. Coquelicot heet deze patisserie en je moet er gewoon heen als je in Parijs bent (Ruben kreeg een warme chocolademelk in een soort van giga-soepkom). Ook dit ontbijt heb ik afgesloten met wat fruit (en mijzelf dus verwend met 300 gram frambozen! Mmm). Daarna rustig naar de auto en op weg naar Antwerpen. Onderweg nog even rustig lunchen en daarna op ons gemak doorkachelen.

Wederom komen we aan na een rustige en voorspoedige reis. In Antwerpen lopen echter allemaal rare, middeleeuwse figuren rond. In een pizzeria hebben we de vakantie afgesloten met een overheerlijke pizza.

Om tien uur 's avonds komen we dan uitgeput, voldaan, met tweehonderd foto's en zonder Madeleines thuis. Onze kuiten hebben het begeven van de spierpijn, maar wat een geweldig weekend was het.

Klik op 'meer lezen' voor een selectie van de foto's, allemaal gemaakt met mijn Nikon Coolpix L110, door Ruben en mij.

The help - Kathryn Stockett

Zoals wij de bruine en witte pasta van Duo Penotti samen in een pot in de supermarkt zien, zie je in Mississippi totaal het tegenovergestelde.

Daarmee bedoel ik niet de twee kleuren pasta in een pot. Ik heb geen idee of ze zoiets verkopen in Amerika. Wat ik wel bedoel, is duidelijk te lezen 'The help', in Nederland bekend als 'Een keukenmeidenroman'.

Dit boek vertelt het verhaal van Aibileen, Minny en Miss Skeeter. In het begin ontmoeten we hen apart. Aibileen en Minny werken als hulp bij rijkere, blanke dames. De twee zijn al jaren bevriend en gaan naar dezelfde kerk. Miss Skeeter daarentegen gaat om met de dames waar Aibileen en Minny voor werken. Toch ontstaat er een band en uiteindelijk een vriendschap tussen de drie die letterlijk bloed, zweet en tranen kost. Een vriendschap die eigenlijk niet geaccepteerd wordt, maar uiteindelijk veranderingen teweegbrengt.

Het lijkt alsof 'The help' één thema centraal heeft staan, maar ook de thema's rondom vriendschap, ambitie, normen, waarden en traditie zijn erg belangrijk. We lezen een verhaal wat getuigt van doorzettingsvermogen, je durven uit, moed en lef tonen, liefde, prioriteiten stellen, durven veranderen en keuzes durven maken.

Dit boek heeft mij gegrepen en gefascineerd vanaf de eerste bladzijde. Het is geen bloemetjes-en-bijtjes verhaal en sommige stukken maakten mij bijna aan het huilen, iets wat ik nog nooit ervaren heb tijdens het lezen van een boek. Het hoofdthema is heftig, ingrijpend en ik denk niet alleen een belangrijk stukje geschiedenis, maar helaas ook nog altijd realiteit. Dit verhaal heeft mij geïnspireerd en daarom ga ik een vak, relevant aan dit onderwerp, volgen op de universiteit. Daarnaast geeft dit boek mij nog meer moed en hoop om mijn droom na te volgen en waar te maken.

Het verhaal wordt vanuit drie perspectieven verteld: vanuit zowel Aibileen als Minny als Miss Skeeter. Normaal houd ik hier niet zo van, maar het komt dit verhaal absoluut ten goede. De persoonlijkheden met bijbehorende karaktertrekjes van de drie dames worden op deze manier erg duidelijk en we zien ze naar gelang het verhaal vordert, groeien. De schrijfstijl is aangepast op ieder karakter, mede door middel van het gebruik van lokale accenten.

Dit boek moet je gewoon lezen. Ik ben echter wel bang dat de naar het Nederlands vertaalde versie niet zo goed is als de Engelse. Zien we het gebruik van de accenten wel terug? En wat vinden we van de titel? 'Een keukenmeidenroman' doet mij een luchtig verhaal voor vrouwen vermoeden, wat absoluut niet het geval is. 'De hulp' was in mijn ogen een duidelijkere en correctere vertaling geweest.

Daarom beveel ik vooral aan om dit boek in het Engels, de oorspronkelijke taal, te lezen. Dit verhaal is zo bijzonder, dat je het gelezen moet hebben. Voor mij is dit het meest aangrijpende, indrukwekkende, emotionele en beste boek wat ik tot nu toe gelezen heb.

Mijn levensles

Een impulsieve ingeving
Veroorzaakt door het hart
Daar aan toe durven geven
Dat is liefde

Overweldigd worden door warmte
Het gevoel dat je belangrijk bent
Zelfs bijzonder
En niet vergeten wordt

Maar bovenal van iemand gelukkig worden
En die persoon gelukkig willen maken
Dat is liefde. Liefde ervaren.

Eigenlijk snap ik het niet zo goed

Als ik erover na ga denken, vind ik het eigenlijk maar een raar fenomeen. Omdat we niet beter weten, nemen we het voor lief en zien we het als vanzelfsprekend. Maar waarom krijgen we eigenlijk cadeautjes voor onze verjaardag? En wat betekent onze verjaardag eigenlijk?

Een verjaardag betekent eigenlijk niets meer dan het feit vieren dat iemand weer één jaar ouder is geworden. Oftewel, weer een jaar heeft overleefd op deze aardbol. Het begin van een nieuw levensjaar. Maar is dat ook wat het werkelijk betekent?

Bij deze verjaardag horen, in Nederland in ieder geval, een aantal tradities. Men gaat bij elkaar op visite om het te vieren en geeft de jarige een cadeau. De jarige op zijn beurt serveert iets lekkers, doorgaans taart of ander gebak. Waarom? Dat is mij nog altijd een raadsel.

Voor mij betekent een verjaardag vooral het samenzijn met mensen die ik liefheb. De waarde van de cadeautjes is belangrijk. Nee, daarmee bedoel ik niet de geldwaarde. Ik krijg het liefst cadeautjes die ik niet verwacht en waar heel goed over nagedacht is. Cadeautjes die bij mij passen. Dat getuigt mij ervan dat mensen om mij geven. Mij net zo liefhebben. Een persoonlijk cadeau is voor mij belangrijker dan een duur cadeau. Veel belangrijker.

Waarom schrijf ik dit allemaal? Omdat ik nog steeds overweldigd ben door mijn eigen verjaardag. Afgelopen vrijdag, 30 juli 2010, ben ik alweer negentien jaar geworden. En zoals ieder jaar, roep ik ook dit jaar weer met heel mijn hart dat dit 'the best birthday ever!' was. Ik heb het kunnen vieren samen met de belangrijkste mensen in mijn leven. Het was gezellig, deed mijn zorgen voor zover mogelijk even vergeten en ik heb genoten. De cadeaus waren allemaal met zorg en liefde uitgezocht, overdacht en verrassend.

Ik voelde me overweldigd, fortuinlijk, gelukkig en ik ben een verwend prinsesje. Het geeft me energie voor het nieuwe jaar. Een nieuw levensjaar met nieuwe kansen, mensen en mogelijkheden.

Knight and day

Het zou je maar gebeuren. Je bent op weg naar de bruiloft van je zusje en hebt ook nog eens het geluk dat je een eerdere vlucht kan nemen. Dat deze vlucht je dood kan betekenen en het begin is van een heftig avontuur, is maar een kleine bijkomstigheid.

Dit overkomt June. Tijdens de vlucht ontmoet ze een man, Roy, waar ze zich tot aangetrokken voelt. Als ze uit het toilet komt (waar ze zichzelf op komische wijze moed inspreekt), duurt het niet lang voor ze tot de ontdekking komt dat iedereen in het vliegtuig, inclusief de piloot en co-piloot (wat Roy luchtig mededeelt), dood is. Gelukkig weet Roy het vliegtuig aan de grond te krijgen.

Daarna drogeert hij haar en ineens is June weer in haar huis. Vanaf dat moment komt June niet meer van hem af. Telkens weer raakt ze verzeild in zijn bizarre situaties, en dat allemaal om een superbatterij te redden van ene Simon Feck, die Roy blijkbaar ook in veiligheid moet brengen.

Na een hoop spannende scènes lijkt het dan afgelopen: Roy valt in het water en lijkt dood. June kan hem echter niet loslaten en gaat op zoek naar hem. Ze doet dit door de 'slechteriken' te vertellen dat zij de superbatterij heeft, in de hoop dat Roy hier op af komt. Het einde van het verhaal is lichtelijk voorspelbaar, maar toch ook verrassend. Eigenlijk is het vooral grappig.

Deze hele film zit vol met humor en leuke grapjes. Hij bevat actie, spanning, humor en een goed geportioneerd vleugje romantiek. Leuk voor zowel man als vrouw. Het is niet moeilijk om het verhaal te blijven volgen, gezien het plot niet al te ingewikkeld en soms wat voorspelbaar is. 'Knight and day' is geen hoogstandje wat betreft het verhaal, maar wel ontzettend leuk en vermakelijk. Er zitten een hoop leuke teksten tussen en hij verveelt niet.

Bovendien worden we getrakteerd op veel hilarische blikken van Cameron Diaz. Ze reageert vooral in het begin van de film geschokt en ietwat hysterisch op alles wat Roy, gespeeld door Tom Cruise, doet. Later zien we dat ze zich ontwikkelt en groeit tot een moedige, stoere vrouw.

Voor een leuk avondje vermaak, zou ik deze film zeker aanraden. Heb je behoefte aan een diepgaander en complexer plot, dan is dit misschien niet de juiste film. Ik heb het in ieder geval erg naar mijn zin gehad en met plezier gekeken.

Hij was zo dichtbij

Het was een sombere dag in vergelijking met de vorige dagen. De temperatuur was hoog, de atmospheer drukkend. Maar de zon liet zich niet zien en de lucht bleef grauw. Toch drukte het de pret niet. Joris en Pien renden door de straat terwijl het jongetje aan de overkant hardop doortelde.
''Wie niet weg is...'' Horen ze hem roepen. Joris springt snel de struiken in en trekt Pien met zich mee. Haar blonde vlechtjes dansen op haar schouders.
''Au, joh!'' Roept ze uit. Joris gebaart dat ze stil moet zijn en het jongetje, Pieter, komt voorbij gelopen. Als hij iets verderop is, springt Pien uit de bosjes en zet het op een rennen. Pieter draait zich om en gaat achter haar aan. Als hij bijna langs Joris is, mindert hij vaart en stopt uiteindelijk even. Hij kijkt rond en gaat er vervolgens alsnog als een haas vandoor. Tsja, dan had die domme Pien maar niet weg moeten rennen, denkt Joris. Hij blijft veilig op zijn schuilplaats zitten en wacht zijn kans af.

''Joris! Joor, je bent erbij-hij!'' Hoort hij plotseling. Huh? Hoe kan dat nou? Pieter is hier helemaal niet meer in de buurt geweest. Hoe kan hij me nou gezien hebben? Denkt Joris bij zichzelf. Langzaam komt hij omhoog en stapt uit de bosjes. Daar staan Pieter en Pien, samen met alle andere kinderen.
''Schiet op Joor, jij bent 'm!'' Roept Pien. Stomme Pien. Het is haar schuld dat hij erbij is. Joris loopt met gebogen hoofd op de groep af en probeert nog onder zijn beurt uit te komen. Maar alle kinderen zijn er al en hebben vrij gebuut. Alleen Joris niet. Met tegenzin begint het jongetje te tellen, zijn handjes voor zijn groene ogen houdend. Hij hoort alle kinderen wegrennen en telt door. Steeds ietsjes sneller, zodat zijn beurt sneller voorbij is.

Als Joris klaar is, gaat hij zoeken. Dan hoort hij geritsel, kijkt om, maar hij ziet niemand. Joris is op zoek naar Pien. Nu moet zij hem maar zijn. De andere kinderen kunnen hem gestolen worden.
''Buut vrij!'' Hoort hij een paar keer achter zich. Even werpt hij een blik op de boom en ziet zijn roodharige buurmeisje en het chocoladekleurige jongetje van drie straten verderop. Een paar minuten later schreeuwt ook Pieter dat hij er is. Joris kruipt in zijn laatste schuilplaats, maar Pien is er niet. Hij gaat de bocht om en kijkt bij alle mensen in de tuin, achter muurtjes en onder auto's. Dan bedenkt hij zich dat Pien misschien ook al bij de boom is geweest en gaat terug.

''Pfff, wat ben jij traag zeg!'' Zucht het roodharige meisje. ''Heb je Pien nou nog niet gevonden?'' Boos schudt Joris zijn hoofd. Hij rent de andere kant op en zoekt, zoekt, zoekt. Maar Pien is er niet. Joris keert weer terug naar de boom.
''Ik ga naar huis,'' Zegt Pieter. ''Jij bent een waardeloze zoeker,'' Voegt hij eraan toe.
''Nou, jij hebt mij alleen maar gevonden omdat Pien mij verraden heeft!'' Pieter kijkt met grote, verbaasde ogen naar Joris.
''Niet waar. Ik zag je zelf,'' Zegt Pieter.
''Jij weet wel waar Pien is, niet waar? Jullie spelen vals! Jullie zijn gemeen!'' Roept Joris, steeds een beetje bozer. Pieters ogen worden waterig en hij kijkt vlug naar de grond.
''Waar is ze?'' Vraagt Joris. De andere kinderen schudden hun hoofd en zeggen dat ze niet weten waar het meisje is. Pieter kijkt op. ''Ik weet het niet,'' Zegt hij. Joris wordt woedend en begint Pieter te duwen. De andere kinderen schreeuwen en Pieter rent zo gauw hij kan weg en al snel volgen de buurkinderen hem. Joris blijft alleen achter.

Hij loopt het park in en volgt het voetgangerspad. Joris staart naar de grond en begint zijn pas te vertragen. Al slenterend probeert hij Pien te vinden. Na een uur ploft hij neer in het gras en kijkt op. Ineens ziet hij het huis aan de overkant van het water. Het witte huis. Joris had verhalen gehoord, maar het huis zelf was hij nog nooit tegen gekomen. Papa en mama hadden hem nadrukkelijk verboden om zo ver van huis te gaan. Schichtig kijkt Joris om zich heen, maar gelukkig is er niemand te zien. Helaas geldt dat ook voor Pien. Waar is ze toch?

Het witte huis doet Joris aan een verhaal herinneren. Toen Joris jarig was, mocht hij een partijtje geven. Samen met zijn vriendjes ging hij kamperen. Bas, zijn broer, vertelde die avond enge verhalen. Joris en zijn maatjes hingen aan Bas' lippen en luisterden ademloos. Met grote ogen staarden ze hem aan.
''Dat witte huis, hebben jullie dat weleens gezien?'' Vroeg Bas aan zijn broertje en de andere jongens. Ze knikten allemaal bevestigend.
''Dat huis is behekst. De heer Govaarts bewoont het huis. Vroeger woonde hij er met zijn vrouw en dochter. Nu is hij weduwnaar. Zijn vrouw is overleden, volgens de geruchten dankzij haar eigen man. Zijn dochter kan niet voor hem zorgen nu hij oud en eenzaam is, want ik heb horen zeggen dat hij haar vermoord heeft...'' De jongens bleven stil en hadden ongelovig naar Bas gekeken.
''Echt waar?'' Vroeg kleine Tim met een piepstemmetje.
''Echt waar. Nu... Nouja, blijf maar gewoon uit de buurt van dat huis,'' Eindigde Bas.
''Waarom?''
''Omdat hij jullie anders pakt, net als zijn dochter. Hij is behekst! De geest van zijn vrouw waart nog steeds rond, die man is gestoord en bezeten door haar,'' Bas schudde zijn hoofd en stond op.
''Bovendien zijn jullie toch mietjes,'' Had hij eraan toegevoegd.
''Nietes!'' Riep Joris verontwaardigd uit.
''Jullie zijn al bang door mijn verhalen. Jullie zijn zulke mietjes, dat hij jullie ook aan zal zien door meisjes,'' Had Bas gezegd terwijl hij wegliep.

Op haar tenen sluipt Pien naar het raam. Het stinkt verschrikkelijk en ze verlangt naar frisse lucht. Maar tot haar grote teleurstelling lijkt het raam niet open te kunnen. Hé! Daar zit Joris! Joris! Pien zwaait met haar armen, maar raakt per ongeluk een vaas, die met een hels kabaal aan diggelen valt.
''Wat mot dat? Wat  gebeurt daar?'' Een zware stem buldert door het huis. Teleurgesteld stopt Pien met zwaaien. Bij het horen van de naderende voetstappen zinkt de moed haar in de schoenen en wordt ze weer overmand door angst...

Inception

Bij deze spannende film moet je er vooral voor zorgen dat je niet slaapt en je aandacht erbij hebt. Gelukkig is dat niet heel moeilijk, want je wilt je ogen niet van het scherm afhalen en baalt als een stekker wanneer het pauze is.

Dom Cobb, gespeeld door Leonardo DiCaprio, is een dief. Een meesterdief. Hij steelt echter geen dingen van materiële waarde, noch berooft hij banken. Nee, Cobb steelt iets veel dierbaarders. Deze man steelt de diepste, kostbaarste geheimen van het onderbewust zijn, wanneer zijn slachtoffers in dromenland zijn. Op deze momenten zijn ze het meest kwetsbaar. Dit proces heet 'extraction'.

Extraction heeft Cobb niet alleen een nieuwe manier van belangrijke informatie ontfutselen bezorgd, maar ook zijn vrijheid en alles wat hij liefhad afgenomen. Cobb krijgt echter de mogelijkheid om dit allemaal weer terug te winnen. Hoe? Door het omgekeerde te doen van extraction. Inception.

Cobb stelt een nieuw team samen om deze belangrijke zaak te voltooien. Aan Cobb en zijn mensen de taak om de desbetreffende persoon nieuwe ideeën 'in te planten', waardoor belangrijke beslissingen genomen worden. Dit gaat echter niet zonder gevaar: inception is een duister en behoorlijk onbekend proces. Alsof dat niet genoeg is, spelen Cobb's persoonlijke problemen op de kop en dat werkt hem gevaarlijk tegen.

Toen de film afgelopen was, zat ik met verbazing te kijken. Ik begreep het nog steeds niet helemaal, hoewel ik de hele film niets anders kon dan naar het scherm kijken. Wat een meesterlijk verhaal. Je moet een genie zijn om zoiets te kunnen bedenken en ik was dan ook verbijsterd. Nu, twee dagen later, begrijp ik het pas echt. Een film die aanzet tot denken en puzzelen. Er iets tegen doen is onmogelijk - je wilt gewoon weten hoe het in elkaar steekt.

Het belangrijkste thema in deze film is liefde. Op een wat indirectere manier, maar hij is er overduidelijk. Daarnaast is tijd een heel belangrijke factor, die zorgt voor veel spanning en sensatie. Om het thema dromen niet te vergeten, want we twijfelen er soms zelfs aan of we nu in een droom of de realiteit leven. Over het acteerwerk van de acteurs weet ik vrij weinig te zeggen. Het was geloofwaardig en levend. De film zelf slokte mij echter zo op, dat het acteerwerk me behoorlijk is ontgaan.

Ik kan hier lang of kort over doorgaan, maar het is een film die je met eigen ogen moet zien om het te kunnen begrijpen en bevatten. Dat was natuurlijk de subtiele hint: dit is een aanrader!

Diner voor 2 - Heather & Rose MacDowell

Waarom ik soms kies om een bepaald boek te lezen, is mij nog altijd een raadsel. Hoewel ik het liever zou ontkennen, heb ik namelijk behoorlijk wat vooroordelen over bepaalde genres en boeken. Ook bij dit boek was dat duidelijk het geval. Was, want ik heb gezien dat mijn vooroordelen - gelukkig - lang niet altijd juist zijn.

'Diner voor 2' luidt de titel van het boek, gedrukt in een chique lettertype, gesierd met bloemetjes en pumps. In tegenstelling tot de kreeft op de kaft van 'Het Diner', wekt deze kreeft niet de indruk dat dit boek over lekkere recepten gaat. Op voorhand vermoed ik al een klef liefdesverhaal en vrees ik voor taalgebruik waar ik niet van houd (aan de hand van '2' in de titel).

In het begin was ik wat onwillig om dit boek te lezen, maar al snel, heel snel greep het verhaal mij. Erin is werkloos en komt via via bij Roulette, een trendy toprestaurant in New York, terecht. Het lijkt erop dat alles haar tegen zit: ze blinkt niet uit in haar werk als serveerster, die leuke kok merkt haar niet op en tot overmaat van ramp zadelt haar beste vriendin haar op met een nieuw, harig vriendje die haar huisbaas eigenlijk niet duldt. O, en de chef-kok heeft een hekel aan haar.

Alsof haar eigen 'problemen' nog niet genoeg zijn, is er tussen de chef-kok van Roulette, Carl, en Rick Holland, eigenaar van een ander toprestaurant, een soort van vete aan de gang. Erin wordt samen met wat collega's op pad gestuurd om Holland's restaurant te 'bespioneren' en dat maakt het er niet gemakkelijker op.

We volgen Erin tijdens haar gehele carrière bij Roulette. We zien haar vallen en opstaan (letterlijk) en groeien. Dit boek is geen klef liefdesverhaal. De liefde is slechts een bijzaak. Dit verhaal heeft een veel belangrijkere les, die ikzelf ook geleerd heb. Soms moet je een andere weg nemen die naar Rome leidt, om erachter te komen dat jouw 'Rome' iets heel anders is. Het verhaal gaat over keuzes maken en risico's durven nemen. Moed hebben, niet opgeven en voor jezelf op durven komen.

Dit boek was als een verfrissende wervelwind. In een vlot tempo geschreven, gemixt met een vleug humor en een grote snuf inlevingsvermogen. Ik ben blij dat ik gekozen heb voor dit boek, waarmee mijn vooroordelen over chicklits toch duidelijk tegengesproken worden. Een chicklit is niet per definitie slechts een klef liefdesverhaal met 'shopaholics', maar kan wel degelijk een boodschap met zich meebrengen en een belangrijk thema aanhalen zonder dit zwaar te maken.

Na het lezen van 'Diner voor 2' zal ik zeker vaker kijken naar chicklits - in de hoop dat deze net zo verrassend zullen zijn. Met dit boek geniet je van de meest vreemde, culinaire benamingen van gerechten en vooral van de turbulente tijd die onze hoofdpersoon meemaakt.

ISBN: 9789044321227

Verandering van spijs

Een oorverdovend gekrijs weerklinkt. De woorden zijn onduidelijk door de paniek die te horen is. Ze kijkt om zich heen, zoekend naar de bron van het geluid. Het duurt even voordat ze het ziet, maar dan valt haar oog op een klein kereltje. Hij staat woest met zijn armen te zwaaien en zijn gezichtje ziet rood van de inspanning. Na een korte observatieperiode komt ze tot de ontdekking dat zowel vader als moeder lijkt te ontbreken. Het jongetje schreeuwt nog steeds moord in brand. Ze wacht totdat iemand hem gaat troosten, maar dat gebeurt niet. Ze is immers de enige op het perron.

Oh God. De enige op het perron. Dat méén je niet.  Hoewel mensen denken dat  vrouwen standaard gek zijn op alles wat lief, klein en kind is, voelt zij een enorme afkeer. Sterker nog, ze heeft een hekel aan kinderen. Ze slapen, eten, poepen, huilen en kosten geld. Als ze ouder worden, krijgen ze ook nog eens een eigen willetje erbij en gaan 'nee' zeggen. Luisteren zit er dan al helemaal niet meer bij. Tenslotte zijn het meestal verwende krengetjes die van alles 'willen'.

En nu staat ze daar toe te kijken hoe dit klein ventje in paniek is. Nog steeds is zij de enige die hem kan zien en horen. Oké, oké. Na tien minuten besluit ze om toch even te gaan kijken. Zich afvragend hoe oud hij zou zijn, schuifelt ze naar hem toe. Traag, het moment uitstellende. Ze tikt het kleine mannetje op zijn schouder en verschrikt draait hij zich om. Hij heeft zijn grote, bruine ogen wijd opengesperd en grote tranen rollen over zijn wangen. Hij brabbelt iets onverstaanbaars en kijkt haar hoopvol aan.

''Ehh...'' Shit!  Wat moet ze nou doen? Waar heeft hij het over? Weer kijkt ze om zich heen terwijl een lichte paniek begint op te komen. Hij zet zijn ogen nog groter op en de vochtigheid neemt duidelijk toe. Zijn lipje begint te trillen en binnen een paar seconden loopt er een waterval over zijn wangen, die gepaard gaat met paniekerige kreten van het jongetje.

''Ssst. Rustig nou maar. We willen niet dat je teveel aandacht trekt,'' Zegt ze, terwijl ze zijn handje vastpakt in een poging hem stil te krijgen. Of eigenlijk wel, denkt ze bij zichzelf. Maak veel herrie en trek de aandacht van iemand. Iemand. Als ik het maar niet ben. Zijn donkere haartjes waaien wild heen en weer als er een trein binnen komt rijden. Pijlsnel draait ze zich om en een dilemma ontvouwt zich. Het jongetje klemt zich met zijn kleine vuistjes om haar benen heen en zijn geschreeuw neemt wat af.

Uiteindelijk pakt ze hem boos op en loopt naar de roltrap. Hopend dat er iemand bij het loket is, neemt ze het jongetje mee naar boven terwijl hij zijn gezichtje tegen haar borst drukt. Zijn ogen staan groot en angstig en de tranen rollen nog altijd over zijn wangen. Zachtjes zegt hij: ''Mama?'' Ze kijkt naar hem en hoopvol probeert hij het nog een keer. ''Mama?'' Een moment van vertedering overvalt haar en ze aait het kereltje over zijn bol.

Tot haar grote teleurstelling is er niemand bij het loket. Het station is verlaten, net als het jongetje waar zij nu de zorg voor draagt. Ze zet hem neer op een bankje en gaat naast hem zitten. Zachtjes snikkend kijkt hij om zich heen. ''Mama?'' Zijn kleine stemmetje bibbert.
''Nee, ik ben jouw mama niet,'' Zegt ze tenslotte, onzeker wat ze moet doen. Zijn oogjes zijn als die van een onschuldige puppy en langzaam begint ze te ontdooien. Uit haar tas pakt ze een tijdschrift met plaatjes en bladert er samen met hem doorheen. Ze ontspant iets en het verdrietige kereltje wordt ook wat rustiger. Even kijkt ze naar hem en haar adem stokt. Haar bloed begint langzaam te borrelen en ze realiseert zich weer waarom ze zo'n hekel heeft aan kinderen. Ze zijn niet alleen lastig, maar ook nog eens walgelijk en peuteren in hun neus, wat het jochie nu uitgebreid aan het doen is.
''Gadver!'' Roept ze uit. ''Houdt daar mee op!''

''Benjamin! Waar was je?'' Ze schrikt op uit het tijdschrift terwijl er een vrouw met donker haar op haar afgestormd komt. Nadat ze het jongetje z'n graafpoging naar groen goud wist te staken (met moeite, zijn vinger zat praktisch vastgelijmd), had ze het 'plaatjes lezen' met hem voortgezet en de vrouw niet zien of horen aankomen. Alsof ze uit het niets was verschenen. De dame ziet er verwilderd maar opgelucht uit. Het jongetje wat blijkbaar Benjamin heet, begint te stralen en roept liefdevol met zijn kleine stemmetje terug: ''Mama!'' Hij springt van het bankje en rent op zijn korte beentjes naar zijn moeder, die hem met een gelukkige uitdrukking in haar armen sluit.
''Het spijt me, heeft hij je overlast bezorgd? Ik begrijp nog steeds niet hoe, maar sinds hij kan lopen kun je hem geen seconde uit het oog verliezen,'' De vrouw ratelt aan één stuk door, lichtelijk hysterisch door de stress die haar zoon haar bezorgd heeft.

Niet veel later staat ze weer alleen op hetzelfde perron, te wachten op haar trein. Wat een leuk knulletje was het, denkt ze bij zichzelf. Ik hoop dat mijn zoontje later ook zo is... Met een glimlach stapt ze in de intercity.

Scheurmonster

De wind raast langs je hele lichaam. Toch voel je hem niet in je gezicht. Het geluid is immens, alsof je het heel hard hoort stormen. Dat fluitende geluid van de wind.

De krachten zijn vreemd, bizar. De wind, zwaartekracht, wrijving. Het menselijk lichaam is prima in staat om dat allemaal tegen te gaan. Te weerstaan. Je hoofd lijkt soms wat uit balans te gaan en moet even herstellen. Reflexen doen hun werk.

Het landschap zoeft voorbij. Bij iedere versnelling giert de adrenaline door je lijf. Dat je door de ongewone houding waarin je zit last krijgt van gewrichten en spieren, merk je pas bij het afstappen. Bovendien, dat kan je helemaal niets schelen. Want wat was het fijn. Wat was het genieten. Ik wil nog een keer.

Mispoes

Hij stond daar zo rustig. Zij had op de trap gezeten en vroeg zich plotseling af hoe lang hij daar eigenlijk al gestaan had, voor ze hem opmerkte. Zijn borst ging op en neer en hij keek in de richting die hij dadelijk zou volgen. Toen zijn hoofd bewoog, wendde zij haar gezicht af en pretendeerde weer te lezen in haar boek. Een vleug van haar verlegenheid was voelbaar. Zij voelde vooral een bepaalde aantrekkingskracht. Nieuwsgierig keek ze voorzichtig weer naar hem op, terwijl hij weer in zijn vorige houding verviel. Hij stak zijn handen nonchalant in zijn zakken en zij observeerde al zijn gelaatstrekken en bewegingen. Sportief, concludeerde ze algauw. Misschien uit een wellicht welgesteld gezin. Hij draagt immers echte Birkenstocks en bovendien lijkt hij aan tennis te doen.

Misschien is hij wel aankomend wereldkampioen. Ze zouden in een prachtige villa leven, met niet alleen een zwembad maar natuurlijk ook een tennisbaan in de tuin. De kinderen zouden dubbele namen krijgen en alles wat hun hartje begeert. Het zou er sowieso al naar uitzien dat ze haar kinderen, met welke man dan ook, flink zou verwennen. Zij zou een eigen auto rijden, een cabrio.  Stiekem hoopte ze op een Volkswagen Beetle, cabrioletuitvoering, metallic groen. En een mooie, passende zonnebril. Misschien zou eindelijk dat ene montuur van Ray-Ban of wellicht Chanel op haar neus pronken. Hij zou wedstrijden spelen, maar veel thuis kunnen zijn om te trainen. Daar is die tennisbaan toch voor? Zij zou ondertussen dikke vriendinnen zijn met Serena en Venus Williams, misschien ook wel met de familie Krajicek.

Ze schrikt op uit haar gedachten en fantasieën. Wat is ze verschrikkelijk stom. Ze heeft zo zitten dagdromen en haar kans misgelopen. Ze zal het nooit weten.

De trein reed de stationshal uit. Met hem. Zonder haar. Gemist.

Cacao-ufo's

Nu ik zelf toch wel een tegenslag te verwerken heb gehad, is goed nieuws meer dan welkom. En omdat mijn vriend dat afgelopen maandag heeft gehad, vond ik dat het tijd was om dat toch een beetje te vieren en hem te verrassen. Dus vandaag ben ik naar de winkel gegaan en heb ik alles gekocht wat ik nodig had om te doen wat ik al lang geleden beloofd heb: chocolate chip cookies maken! Of in dit geval, chocolate chip cocos cookies, omdat ik de kokos nog in huis had.

Hiervoor hebben we nodig:
- 125 gram boter
- 100 gram suiker
- 1 ei
- 200 gram zelfrijzend bakmeel
- Cacaopoeder
- Geraspte kokos
- 90 gram pure chocolade ( ½ van een grote reep á 180 gram)

Als eerst zet je natuurlijk alle juiste hoeveelheden klaar, zodat je lekker aan één stuk door kunt gaan. De 90 gram pure chocolade hak je met een groot mes (geen kartelrand!) in kleine stukjes. Of misschien prefereer je wat grote ‘chunks’ erin, want dat kan natuurlijk allemaal. Vergeet trouwens niet om de oven voor te verwarmen op 180 á 200° (afhankelijk van hoe heet jouw oven wordt).

Zorg ervoor dat de boter een poosje uit de koelkast is om op temperatuur te komen en zacht te worden. Vervolgens snijd je het grote blok in kleinere stukjes. Voeg alle suiker hier aan toe en maak daar een zo glad mogelijk mengsel van (met een handmixer is het meest gemakkelijk, ikzelf heb het met mijn handen gedaan bij gebrek aan juist materiaal).

Breek het ei in een beker of kopje, zodat je er zeker van bent dat er geen stukjes van de schaal in je beslag zullen belanden. Voeg het ei toe aan het mengsel en maak hier een glad beslag van. Doe het zelfrijzend bakmeel er vervolgens met kleine beetjes bij, zodat het goed vermengt met de andere ingrediënten. Het zal een vieze, smeuïge en plakkerige massa worden, maar zolang hij glad is, is het goed. Voor deze twee stappen heb ik een garde gebruikt.

Dan komt de cacaopoeder. De hoeveelheid heb ik puur op de gok toegevoegd, dus daar kan ik geen getallen bij geven. Als de cacao het beslag volledig gekleurd heeft, is het tijd om de geraspte kokos toe te voegen. Ook dit is puur op gevoel. Deze twee ingrediënten vermeng ik overigens met een gewone eetlepel. Daarna schep je de chocolade stukjes erdoor en klaar is je beslag!

Met een ijsschep heb ik de bruine smurrie op de met bakpapier beklede bakplaat gelegd. Met een vork heb ik getracht er zo rond mogelijke koekjes van te maken, maar door de chocoladestukjes en plakkerigheid van het beslag, is dit nog een hele klus. Zorg wel dat er behoorlijk wat afstand is tussen de aanstaande koekjes.

Meestal duurt het zo’n vijftien á twintig minuten voor ze gaar zijn, maar ik geef er de voorkeur aan om iedere vijf minuutjes even te gaan kijken. Toen ik de eerste keer ging, zag alles er nog normaal uit, maar de tweede keer viel mijn mond open. Mijn chocolate chip cocos cookies waren omgetoverd in bizar gevormde ufo's! Het beslag is zodanig zwaar, dat ze naar beneden uitzakken en dus platter worden dan verwacht, maar ook een véél grotere doorsnede krijgen. Let er dus extra goed op dat ze niet te dicht bij elkaar liggen!

Als ze uit de oven kunnen, leg ik het bakpapier met de koekjes altijd op een plaat die op kamertemperatuur is. Dit omdat de bakplaat zodanig heet is, dat de koekjes aan de onderkant mogelijk te ver doorgaren.

Of ze lekker zijn, heb ik niet kunnen proeven omdat ik een cacao-allergie heb. Maar aan de verraste en verrukte reactie en lovende woorden van mijn vriend te merken, is dit erg geslaagd. De kokos echter proefde hij niet echt, omdat de chocolade overheerst. Jammer, maar het was de moeite waard om het te proberen. Volgende keer worden het kokos-banaan koekjes.

Het weerzien

Daar kom je aangelopen
Met een glimlach zo oprecht
Je glundert

Drie kussen op mijn wang
Voor mij een innerlijk gevecht
Ik hoop

Een onvoorspelbare avond
Op de tafel een heerlijk gerecht
Je geniet

Het feestje zaterdag erna
Hebben we het eindelijk gezegd
Ik straal

Mijn lieve cactusaapje ben jij
Ik geloof in ons samen, echt
Wij

Toy Story 2

Het begin van deze film ziet er slecht uit voor Buzz Lightyear. Gelukkig blijkt al snel dat het slechts een videospel is van deze ruimte-actiepop. Bij het zien van de Super Nintendo controller komen er nostalgische gevoelens naar boven. Maar laten we eerlijk zijn: deze hele film is heerlijk pure nostalgie.

Dit jaar gaat Andy op cowboykamp. Vijf minuten voor vertrek besluit hij om nog even te spelen met zijn favoriete speelgoed. Maar dan gaat Woody’s arm kapot en wil Andy hem niet meer meenemen naar het kamp. Andy komt terug om Woody alsnog te halen, maar als hij weer herinnerd wordt aan de kapotte arm van zijn favoriete speelgoedpop, gooit hij Woody toch weer op de grond.

Gelukkig blijkt dit laatste maar een nachtmerrie. Woody is met zijn kapotte arm bovenop de kast gezet en komt hier Weezy tegen, de pinguin die ooit piepte. Hij is nu echter kapot en staat er eenzaam en verlaten bij op de kast. Andy’s moeder besluit om oude spullen te verkopen en neemt Weezy hiervoor mee.

Woody zou Woody niet zijn als hij niet achter Weezy aan zou gaan. Hier gaat het echter verschrikkelijk mis. De stoere cowboypop weet Weezy te redden, maar komt zelf in de handen van een liefhebber terecht. Gelukkig weet Andy’s moeder daar een stokje voor te steken.

De zogenaamde liefhebber laat het er echter niet bij zitten en steelt Woody alsnog. Hij komt bij de meest gevreesde plaats ooit terecht: Al’s Toy Barn. Daar komt hij tot de ontdekking dat hij een fenomeen is en er een grote speelgoedlijn vol Woody-producten gemaakt is. Woody wil ontsnappen en terug naar Andy.

Jessie en Prospector Stinky Pete steken hier echter een stokje voor. Zij weten dat de hele cowboycollectie naar een museum in Japan gaat nu Woody er is. Zonder Woody verdwijnen zij weer in de opslag.

Uiteindelijk weet Jessie Woody om te praten door haar verhaal te vertellen. Als Woody’s vrienden hem komen redden, wil hij hier in eerste instantie niets van weten. Niet veel later zien we al dit avontuurlijke speelgoed op het vliegveld, midden in het bagage systeem. Als dat maar goed gaat…

Ik heb ontzettend genoten van deze film. Het viel me nu pas op dat er ontzettend veel leuke grapjes in zitten. Zo gedraagt het speelgoed zich heel erg menselijk, terwijl dat in werkelijkheid natuurlijk helemaal niet het  geval is. Het is wel hoe wij als kind zijnde het speelgoed zagen en stiekem doet mij dat verlangen naar mijn eigen speelgoed.

In deze film is vriendschap wederom het belangrijkste thema. De  vriendschap jegens Andy lijkt minder centraal te staan, maar uiteindelijk is deze leidend voor het verhaal. Ook de vriendschap die ontstaat tussen Jessie en Woody speelt een grote rol. Een betere theme song dan ‘You’ve got a friend in me’ van Lyle Lovett & Randy Newman hadden ze dan ook niet kunnen kiezen voor deze films.

Na deel 1 en 2 ben ik razend nieuwsgierig naar deel 3. Zal Andy groot zijn en zijn speelgoed in de steek laten, zoals bij Jessie gebeurd is? Niet verklappen, ik wil het zelf zien!

Toy Story 1

Als klein meisje zijnde, dacht ik altijd dat ‘Toy Story’ een Disney film voor jongens was. Daarom heb ik hem nooit gekeken. Maar nu ‘Toy Story 3’ in de bioscoop draait, ben ik toch wel heel nieuwsgierig naar de eerste twee delen. Was mijn vooroordeel, een typische jongensfilm, juist of zat ik er volkomen naast?

‘Toy Story’ was de eerste lange volledig computergeanimeerde film. De beelden zijn prachtig en de film begint zijn verhaal. We zien de jonge Andy, dolgelukkig met zijn speelgoed. Vooral met de cowboypop Woody, die hij overal mee naartoe neemt. Maar als Andy jarig is en nieuw speelgoed krijgt, lijkt Woody niet langer de favoriet.

Andy is gek op zijn nieuwe Buzz Lightyear en samen beleven ze een hoop plezier. Woody voelt zich in de steek gelaten en koestert wrok tegen Buzz. Buzz realiseert zich echter niet dat hij speelgoed is, maar gelooft een ware astronaut te zijn. Op een dag is Andy (dankzij Woody) Buzz kwijt en besluit hij Andy weer mee te nemen.

Uiteindelijk loopt dit uit op een grandioos avontuur, waarin we een mooie vriendschap zien ontstaan tussen Buzz en Woody. Samen komen ze terecht bij Sid, de kwaadaardige buurjongen van Andy. Sid martelt al het speelgoed wat in zijn handen terecht komt en onze cowboy- en spacevriend weten ternauwernood te ontsnappen. Bovendien komt Buzz er tijdens deze reis achter dat hij geen astronaut is, maar speelgoed. Hij zit in de put, maar Woody helpt hem er weer bovenop. Immers, als speelgoed ben je toch iemands beste vriend? Wat is er nou mooier dan dat?

Mijn vooroordeel was absoluut niet juist. Dit is een prachtige Disneyfilm, voor jong en oud. Het speelgoed spreekt tot de verbeelding en laat je (mij in ieder geval wel) weer even weemoedig terugdenken aan jouw favoriete knuffel of pop. Het is aandoenlijk en vertederend, maar niet zoetsappig. Het belangrijkste thema in dit verhaal is vriendschap. Niet alleen de vriendschap die uiteindelijk ontstaat tussen Woody en Buzz, maar ook de oude vriendschap tussen Woody en het andere speelgoed. Daarnaast zien we iets belangrijks over vertrouwen en bovendien het groene monster jaloezie. Kinderen zullen het misschien niet zo bewust meekrijgen, maar voor mij waren deze dingen overduidelijk.

Aanrader? Een absolute ja! Op naar ‘Toy Story 2’ en ‘Toy Story 3’ (in 3D) 

De koffer

Met haar koffertje op reis

Naar een tropisch paradijs
Ze kwam daar echter nooit aan
Omdat ze naar de salon is gegaan
Zo verlangde ze naar ijs

Er was eens een koffertje
Een klein, lelijk doffertje
Maar wat zou hij gaan stralen
Als hij het vliegtuig zou halen
Een dromend, dik poffertje

Daar ging ze op twee wielen
Over steentjes die niet bevielen
Maar hobbelen zou ze daar
En wat was ze toch zwaar
‘Pssst’ deden haar kleine ventielen

De weg naar Callisto - Torsten Krol

Ieder mens heeft een andere perceptie van het leven. Of beter gezegd, een ander interpretatie van wat ze waarnemen. Toch komen een hoop van deze percepties en interpretaties uiteindelijk op een bepaald moment overeen. Er zijn echter mensen die soms op een héél andere manier interpreteren, denken en redeneren.

Eén van die mensen is de hoofdpersoon van dit verhaal. Odell Deefus. Aan het begin van het boek stelt hij zichzelf voor en algauw begint hij te vertellen. We rollen van de ene in de andere belevenis. Van een moord met opzet tot een moord die per ongeluk ‘gebeurd’ is. Terrorist hier, drugshandelaar daar. En dat allemaal alleen maar omdat Odell zich aan wil melden bij het leger. Zijn auto gaat onderweg echter kapot en hij klopt aan bij Dean Lowry. Dat zijn leven daardoor compleet door de war gegooid zou worden, had hij echter nooit kunnen voorzien.

Als ik de achterflap lees, voel ik mij niet direct aangetrokken tot dit boek. Het is dan ook puur toeval dat ik erin begonnen ben. Tot mijn grote verrassing echter werd ik direct gegrepen. Odell wordt hier geweldig neergezet en doet mij in eerste instantie aan Forrest Gump herinneren. Zijn redenaties zijn bijzonder en een tikkeltje ongewoon.

Dit boek zit naar mijn mening vol humor en spanning. Daarnaast werd ik continue op het verkeerde been gezet en daardoor bleef ik nieuwsgierig. Soms werden Odell’s redenaties (die regelmatig terugkeren) een beetje langdradig, maar dit was geen heel storende factor. De schrijfstijl die gehanteerd werd was vlot en las gemakkelijk. Wat ik echter opvallend en een tikkeltje vervelend vond, was het feit dat er alternerend gebruik werd gemaakt van de tegenwoordige en verleden tijd. Toch is dit erg karakteristiek voor dit boek: Het is immers geschreven door ‘Odell’, die niet de ‘aller-slimste’ is.

De laatste paar hoofdstukken vond ik echter behoorlijk walgelijk. Ik heb er geen moment over gedacht om het boek neer te leggen, maar een pretje was het niet. Mensen met een zwakke maag zouden deze zeker over moeten slaan. Wel getuigt het des te meer van de kracht die Odell in zich heeft. Bovendien kon ik niets anders doen dan medelijden hebben. Het einde van dit boek is wederom verrassend en een mooie afsluiter.

Wil je eens totaal wat anders lezen? Dan is ‘De weg naar Callisto’ wat mij betreft zeker een aanrader.

Genoeg geweest

Ik zou me nu gewoon weleens willen verstoppen
Even weg zijn
Voor de hele waarheid zich zal ontpoppen
Want die doet nu al pijn

Mijn tranen ontkennen
De dag beginnen met een glimlach
In plaats van hard weg willen rennen
Want dat is egoïstisch gedrag

Zenuwslopend is het afwachten
Het afwachten van de uitslag
Die hopelijk de pijn zal verzachten
Zodat opa nog lekker genieten mag

Maar weten doen we niets
Noch kunnen we voorspellen
Kon ik nou maar iets
Maar ik kan zelfs niet even bellen

Ik wil nu gewoon mijn hoofd in jouw armen leggen
Zodat mijn huilen gesmoord wordt
Je misschien iets troostends horen zeggen
Zodat ik niet nog verder instort

Of houd me gewoon stilletjes vast
En laat me niet meer gaan
Ook al is het een emotionele balast
Samen met jou kan ik het wel aan

Op van de zenuwen en vooral heel bang
Dromen die terugkomen als vage vegen
Het ongeluk duurt gewoon veel te lang
Ik kan er niet meer tegen

Ik kan er gewoon niet meer tegen.

Daar was hij

Het ging zo snel dat ze zich niet eens kon realiseren wat er gebeurde. De wind, deels veroorzaakt door de zwaartekracht, raasde langs haar heen. Het enige wat ze kon doen was haar ogen dichtknijpen. Dichtknijpen, zo hard dat het pijn deed. Tranen stroomden over haar wangen, maar daar had zij zich geen besef van. ‘Pappie, waar ben je?’ dacht ze wanhopig. Zo had haar dag niet moeten verlopen.

‘‘Vicky, schiet op,’’ had haar moeder ’s ochtends tegen haar gezegd toen ze stond te treuzelen. Victoria, of Vicky, zoals de meesten haar noemden, bleef nog even zitten en nam daarna nog een hap van haar boterham. Langzaam gingen haar kaken op en neer. Ze at met het tempo van een herkauwende koe, wat haar moeder op de zenuwen werkte. Vicky’s moeder rende het huis door en probeerde haar zoons tevergeefs klaar te maken.

‘‘Kom op kind, het is een belangrijke dag vandaag. Wat is er toch mis met je?’’ Haar handen plakten van de gel die ze in het haar van Vicky’s jongste broertje smeerde. Het jongetje stond er onwillig bij en probeerde uit de greep van zijn moeder te komen.
‘‘Niks, mama,’’ ze liet een diepe zucht ontsnappen en propte het laatste stuk brood in haar mond. Terwijl ze dat deed, riep haar moeder vanaf de auto. ‘Dat mens is abnormaal,’ dacht ze bij zichzelf.

De man op het podium streek zijn pak voor de zoveelste keer glad en schraapte wederom zijn keel. Het irriteerde Vicky mateloos, al was ze er niet bij met haar gedachten.
‘’Victoria Susanna de Wit,’’ klonk het door de microfoon. Vicky schrok op bij het horen van haar naam en kreeg een bemoedigend schouderklopje van haar beste vriendin, Maria.
‘’Deze jongedame hier krijgt de eervolle vermelding tot beste leerlinge van het gymnasium dit jaar. Niet alleen heeft zij de hoogste cijfer op haar diploma staan, ook is zij aangenomen aan de meest prestigieuze universiteit in Amerika,’’ De man was kaal en had een glimmend hoofd. Vicky moest zijn glimmende hand aannemen, die er bezweet en plakkerig uit zag. Van binnen gruwelde ze even, maar toch schudde ze de uitgestoken hand en nam haar felicitaties in ontvangst.

Het stelde niet veel voor, zo’n diploma. Een papiertje met wat lettertjes die niets anders omschrijven dan de vakken die ze volgde tijdens de laatste drie jaar van haar middelbare schooltijd. De cijfertjes geven slechts een waardering weer die vrij nietszeggend is. Alsof ze op de universiteit nu zullen begrijpen over welke kennis ze beschikt. Met een kunstmatige glimlach poseerde Vicky voor haar moeder, die vol trots een foto van haar oudste kind en het eerst behaalde diploma nam.

Haar vriendinnen kusten haar en glunderden. Ze lachten en praatten, alsof het een dag was als alle anderen. Vicky kon echter alleen maar denken aan wat komen zou. Het zou allemaal wel in orde komen, hield ze zichzelf voor. Maria kwam op haar afgelopen. Ze zag er geweldig uit, met haar donkere haren, netjes opgestoken, en een chique cocktailjurkje. De twee vriendinnen omhelsden elkaar en toen keek Maria Vicky aan.
‘’Dit is niet hoe een geslaagde eruit zou moeten zien, Vicks,’’ Vicky schudde slechts haar hoofd en was blij toen haar moeder haar weer riep.

Tot haar grote schrik was er een surprise party voor haar georganiseerd toen ze thuis kwam. Haar hele familie was er en de eerste twintig á dertig minuten werd er alleen maar gefeliciteerd en vol lof gesproken.
‘’Ik wil graag toosten op mijn dochter,’’ kondigde Vicky’s moeder aan terwijl ze tegen haar wijnglas tikte. Te zachtjes, omdat ze bang was het kristallen glaswerkje te beschadigen. Vicky wendde haar hoofd af en sloeg toen pas haar ogen op. Haar moeder stond te stralen en begon een toespraak.
‘’We hebben dan ook hoge verwachtingen van haar. We willen niets liever dan dat ze zal uitblinken en stralen. Dat ze de beste zal zijn. Haar prestaties zullen beter zijn dan die van de rest!’’ Riep haar moeder vol overtuiging. Maar Vicky zag het niet als overtuiging. Het was dwang, pure dwang.

Ze trok zich terug naar haar slaapkamer en was verbaasd toen ze haar vriendje daar al zag zitten. Stokstijf bleef ze in de deuropening staan, radeloos.
‘’Ik zou je straks toch pas zien?’’ vroeg ze. Een lichte trilling was al hoorbaar in haar stem. Zijn donkerbruine ogen doorboorden haar terwijl hij begon te praten. Hij begon te praten en bleef doorgaan. Hij werd kwader en kwader en de blik in zijn ogen veranderde. Vicky voelde een angst in haar groeien en probeerde een gesprek met hem te voeren.

‘’Ik heb verdomme niks gedaan!’’ schreeuwde ze uiteindelijk. Hij vervloekte haar en ze schreeuwde weer.

‘’Ssst! Houd je kop, straks komt er iemand naar boven!’’ snauwde hij haar toe terwijl hij haar arm stevig vast greep en flink kneep. Dat idee echter sprak Vicky wel aan en ze begon te gillen, steeds hysterischer. Hij sleurde haar mee het balkon op en sloot de deur achter zich. Vicky probeerde ondertussen naar het balkon van de buren te klimmen, iets wat ze als klein meisje zijnde vaker had gedaan. Hij pakte haar been en zij verloor haar evenwicht.

Ze viel. ‘Maar nu ben ik verlost. Ik hoef niet meer te presteren. Ik kan mijzelf zijn,’ dacht ze. De paniek kwam pas een paar seconden later. Het enige wat ze nog wilde was haar vader. Waar was hij?

Hij was de man op de fiets. Hij zou nooit meer haar vader zijn. Getraumatiseerd voor het leven. Zijn dochter viel voor hem neer van het balkon. Hij was uitgenodigd op één van de mooiste dagen van haar leven. En nu was ze niet meer. Weg.

Verlaten op het station

Dit zal vast niet de eerste mopperblog zijn over dit onderwerp en van mijn kant al helemaal niet, omdat ik al eerder een flink stuk heb geschreven over het openbaar vervoer. Mocht iemand het willen lezen, dan kan ik dit natuurlijk altijd nog posten, want ik heb het nog op mijn laptop staan. Maar eerst wil ik mijn grote frustraties kwijt over een van de nieuwere ontwikkelingen in het openbaar vervoer: de OV chipkaart.

Zoals sommigen misschien weten, studeer ik sinds december niet meer. Daarmee is mijn studentenreisrecht ook tijdelijk stop gezet. Wanneer dit het geval is en je wel saldo hebt op je OV chipkaart, kun je gewoon op saldo reizen. Althans, dat is wat aan de ene kant verteld wordt.

In de bus gaat dit vlekkeloos. Ik check in en als ik uitcheck, geeft het apparaatje braaf aan voor hoeveel euro’s ik weer gereisd heb. Nog nooit problemen mee gehad. Ook opladen bij de oplaadpunten gaat prima. Maar reizen met de trein is en blijft een probleem.

Zo is er natuurlijk een periode geweest dat niemand kon inchecken. Gedurende die periode konden conducteurs ook niet zien wie wel en geen student was. Gratis reizen was geen probleem. Echter, nu kunnen ze dat wel zien en ik probeer dus trouw in en uit te checken. De enige kink in de kabel hier is dat die poortjes keer op keer hysterisch beginnen te piepen en aangeven dat ‘in- en uitchecken niet mogelijk is’.

Als ik naar een conducteur stap en hem mijn probleem voorleg, is de standaard reactie dat ik student ben en dus niet hoef in te checken en dergelijke. Prima, want hij doet het toch niet. Maar vandaag had ik een conducteur die mij kwam controleren en er toch echt anders over dacht. Hij zag dat ik geen reisrecht had (waar ik zelf ook nogal bevreemd van opkeek) en ging informeren. Hij kwam tot de conclusie dat ik in september pas weer ga studeren en volgens hem kan ik tot die tijd mijn OV chip niet gebruiken. Wat?! Maar ik kan toch op saldo reizen? Nee, volgens meneer niet.

Uiteindelijk zette hij me in Den Dolder (Bilthoven ingestapt) uit de trein en moest ik daar een kaartje kopen naar Amersfoort . In de hitte heb ik een halfuur staan wachten op de volgende trein en was daardoor te laat in Amersfoort (gelukkig bleek dit geen gevolgen te hebben). Ik had ook de optie om te blijven zitten, maar dan zou ik wel een boete van €35,- moeten betalen. Daar pas ik toch echt voor.

Terwijl ik op Den Dolder stond te wachten, kwam de sprinter naar Baarn langs. De conducteur van die trein vroeg of ik mee moest en ik vertelde hem mijn verhaal. Onredelijk, vond hij het. Hij zei dat hij me gewoon een kaartje op Amersfoort had moeten laten kopen en dat dit niet kon. Het grappige was dat toen papa in de trein zat, op weg naar Utrecht, hij ook een conducteur aansprak. Dit bleek dezelfde conducteur te zijn als die van de sprinter naar Baarn.

Ik ben het spuugzat dat er zoveel onduidelijkheid is over het gebruik van de OV chipkaart. Ik weet nu niet of ik wel of geen gewoon kaartje moet kopen, of de kaart moet blijven proberen. Het wordt tijd dat er wat opheldering komt. Er wordt dan ook zeker nog werk van gemaakt.

Ontpoppende prinses

In de loop der jaren is mijn innerlijke prinses steeds meer naar boven gekomen. De aantallen jurkjes en rokjes in mijn kast is toegenomen en ook de behoefte om er mooi uit te zien heeft zich steeds meer ontwikkeld. Vandaag was voor mij dan ook echt een kers op de taart: Eindelijk heb ik me goed laten adviseren over bij mij passende make-up.

Dit heb ik laten doen bij 'Mooi Parfumerie' te Bilthoven. Zij bieden een 'beauty school' aan. Voor slechts €7,50 word je twee uur lang in de watten gelegd. Dit gebeurt in een klein groepje. Je kunt ervoor kiezen om met vriendinnen te gaan, of zoals ik, lekker met jezelf.

Bij binnenkomst werd ik hartelijk ontvangen en kreeg ik gelijk een kopje thee, met eventueel een koekje erbij. Doordat ik ziekig ben en enorme keelpijn heb (lekker rustig want ik ben moeilijk te verstaan), heb ik het koekje afgeslagen. Toen de andere mevrouw arriveerde, konden we beginnen.

Als eerst kregen we de gelegenheid om alvast wat vragen te stellen die we vooraf hadden. Daarna een kort inleidend praatje. Vervolgens kregen we uitgebreide instructies over het reinigen van het gezicht. Hierbij werd heel duidelijk uitgelegd waarom je wel of niet voor bepaalde producten kiest. Voor de ene persoon kan een milk heel fijn zijn, terwijl de andere misschien een crème of lotion prefereert. Uiteindelijk moesten we ook zelf ons gezicht gaan reinigen. De producten die we gebruikten werden aangepast op onze behoeften en voorkeuren, wat erg fijn was.

Na de reiniging komt de verzorging. Ook hier werd weer een uitgebreide uitleg gegeven. Net als bij de reiniging moesten we weer alles zelf proberen. Uiteindelijk kwamen we aan het leukste deel toe: de make-up! Mijn huid is heel gevoelig, dus ik heb het eerste deel, de basis (maquillage) overgeslagen. Wel heb ik gekeken hoe de andere mevrouw opgemaakt werd. De helft van haar gezicht werd gedaan, de andere helft moest ze zelf proberen. Alles werd stap voor stap aangepakt en dat was erg prettig.

Hierna waren de ogen aan de beurt. Met een poederkwast brachten we eerst wat poeder op de ogen, zodat de make-up beter en mooier houdt. Er zijn meer van dit soort trucjes naar voren gekomen, wat erg leuk was. Ik moet er trouwens aan toevoegen dat ook hier het ene oog door de specialiste gedaan werd en de andere zelf gedaan moest worden. En dat viel niet mee. Boven mijn oog werd een lijntje aangebracht, aan de buitenkant iets dikker aangezet dan naar binnen. Ook de buitenkant van mijn onderlid is iets aangezet. Daarna wordt dit een beetje uitgeveegd tijdens het aanbrengen van de oogschaduw, zodat het een mooi, zacht geheel wordt.  Tenslotte wat mascara en uiteindelijk de wenkbrauwen een klein beetje invullen met een potlood, zodat ze iets voller lijken.

Na de ogen waren de lippen aan de beurt. De vorm werd benadrukt (en indien nodig kan deze ook iets aangepast worden) met een lippotlood. Maar alvorens deze op te brengen, leerden we het foefje om eerst onze lippen in te smeren met concealer. Dit zorgt ervoor dat de lippenstift langer houdt. Met het lippotlood werden de contouren van de mond beter omlijst. Ook gebruikten we deze om de lippen in te kleuren. De lippenstift werd aangebracht met een lippenseel. Nog een beetje terra cotta poeder op de konen van de wangen als finishing touch en voilá, de look is klaar.

Wat ik als heel prettig ervaren heb, is de persoonlijke aandacht. Er was alle ruimte en vrijheid om vragen te stellen en bovendien werd er echt geluisterd naar meningen en suggesties. Ze speelde heel goed in op mijn onervarenheid en de uitleg was erg helder. Een heel positief punt is dat je het gelijk zelf moet uitproberen, zodat je ook werkelijk thuis aan de slag kunt.

De sfeer was erg ontspannen en relaxed. Bovendien geen ramp om dit op een warme dag als deze te doen, want het is er dankzij de airco heerlijk koel. Tijdens de twee uur tutten kregen we continue drinken aangeboden, dus we kwamen niets te kort.

Wat betreft de producten die we gebruikt hebben: in dit geval alleen Lancôme. Voor mijn huid pakte dit gelukkig goed uit en ik heb eindelijk een product gevonden waar ik wèl tegen kan. Het merk wat ze gebruiken tijdens de beauty school wisselt echter wel regelmatig. Zo kan het zijn dat de volgende keer Clarins of Estée Lauder aan de beurt is.

Zoals je op de foto's kunt zien, stond er voor ieder van ons een groen tasje klaar. Dit tasje bevat niet alleen samples en dergelijke, maar ook een cadeaubon €7,50 die we bij 'Mooi Parfumerie' kunnen besteden. Dit heb ik gelijk gedaan en ik ben voor het eerst in mijn leven eigenaar van wat make-up (Lancôme, Le Crayon Khôl, 031 Indigo Paris en Lancôme, Ombre Absolue, B60 Blue Pearl). Op mijn verlanglijstje heb ik nog staan:
- Lancôme Bi-Facil (oogreiniging)
- Lancôme Baume Éclat (gezichtsreiniging)
- Lancôme Hypnôse (mascara)

Vooral voor mensen die nooit of zelden make-up gebruiken, is dit een echte aanrader. Natuurlijk ook als je gewoon lekker in de watten gelegd wilt worden.