Ik denk dat ik niet de enige ben die regelmatig voor lastige dilemma's kom te staan. Natuurlijk weet ik heel goed dat wat voor mij een groot dilemma kan zijn, voor de ander een keuze is van een fluitje van een cent. Misschien was dat afgelopen weekend ook wel zo. Hoe het ook zij, voor mij was het best even slikken. Ik probeer mijzelf er vooralsnog van te overtuigen dat ik de juiste keuze heb gemaakt, maar zelfs nu ben ik daar nog niet zeker van.
Afgelopen vrijdagochtend vertrokken we. Dak open, zonnebril op, krullen los en rijden maar. Ik voelde me als een Gooisch meisje, zo'n meisje wat alles heeft wat haar hartje begeert. En in feite heb ik dat ook, want ik ben gelukkig. Ik heb slechts één ding te wensen op het moment. Maar daar komen we later op terug.
Na een rit die vlot verliep, kwamen we begin van de middag aan op het Noordzeepark in Ouddorp. De taken werden onderverdeeld en algauw deed ik een geheel nieuwe ervaring op: fietsen op een tandem. Deze moest gehuurd worden vanwege mijn schouder. Ik kan nog niet veilig deelnemen aan het verkeer, gezien ik sinds een week pas weer mag proberen om te fietsen. Een tandem leek dus een uitstekende oplossing. Een beetje vreemd en onwennig wel, want als je achterop zit kun je niet sturen. Je gaat dus wel de bocht om, terwijl je zelf niets doet. Alsof je dronken bent.
Na wat voetbal (ookal geef ik daar niets om) en een lekker zomerse barbecue vertrokken we dan eindelijk op onze tandem naar de Brouwersdam. Gaat best lekker op zo'n ding, voor m'n gevoel ook nog eens sneller dan op een normale fiets. Bij aankomst waren we iets minder blij, want de zadels bleken na een afstand van zo'n 8 kilometer toch behoorlijke planken en ons achterste had dus wel wat geleden. Gelukkig hoefden we de komende uren niet meer te zitten.
We begonnen, hoewel ik dat niet eens wist en de zanger voor Waylon aan zag, met een optreden van Alain Clark. De muziek herkende ik wel, het naar mijn mening wat rare uiterlijk van de artiest ook, maar een lampje ging er dus niet branden. Wel was er ergens iets blijven hangen dat er ene 'Waylon' zou komen, dus nam ik aanvankelijk maar aan dat deze man op het podium de naam Waylon zou dragen. De dag erna bleek dat dit niet het geval was. Nou goed. Na 'Waylon' (Alain Clark dus) en wat ombouwen van het podium, was het tijd voor Kane. Ik ben niet heel bekend met Kane, maar uiteindelijk herkende ik het grootste deel van hun repertoire. Dit ligt meer in mijn straatje dan 'Waylon' (Alain Clark), al moet ik toegeven dat ik de leadzanger een beetje een creap vind. Waarom? Omdat hij er nogal onverzorgd uitziet, met halflang vettig haar en een raar, gerafeld sjaaltje om zijn nek. Het ultieme kakkersaccent wat de heren van Jiskefet zo perfect na kunnen doen, ontbreekt niet bij deze leadzanger. Maar zingen kan hij wèl en genieten doen we ook, dus laat ik zijn voorkomen maar achterwegen. Wie weet is het de laatste mode wel om er zo bij te lopen en wat weet ik daar nou van?
Bij zulke festivals als Concert At Sea zit er natuurlijk tussen ieder optreden wat tijd om af te breken en op te bouwen. Ik werd enorm verrast toen ik zag dat er meerdere drumstellen opgebouwd werden. Immers, onze Brabantse vriend stond toch op het programma? Maar eerst werden we nog getrakteerd op een spectakel van bassdrums, snaredrums, toms en bekkens. Alle zangers die op dat moment aanwezig waren drumden er hevig op los, speciaal voor
'Umoja', een organisatie die zich inzet in Afrika. Het was geweldig, een genot.
Na de hardwerkende drumstokjes was het dan tijd voor een waar feestje, de Brabantse surpriseact: Guus Meeuwis. Wat gelijk opviel was de bijzondere manier waarop hij het concert begon. Hij wilde dat we allemaal zo hard gilde en herrie maakten als we konden. En dat gebeurde ook: Het volle terrein schreeuwde moord in brand en het is best verwonderlijk dat we geen van allen een gehoorbeschadiging hebben opgelopen. ''Zo, nu kunnen jullie stil zijn en van de muziek genieten,'' Ik moest hier heimelijk om glimlachen, want gelijk heeft hij wel, die Guus. Hij kan er ook niks aan dat zijn muziek er gewoon om vraagt om meegezongen te worden. Zelfs ik, terwijl Nederlandstalige muziek iets is waar ik ècht niet van houd, stond luid mee te lallen en heb genoten van het feestje. We hebben gedanst, onder elkaars armen rondgedraaid, gesprongen, gezongen, genoten en nog meer gedanst. Het was een feestje en dikke pret. Eerlijk is eerlijk, ik zal nog steeds niet zo snel een cd van deze Brabantse zanger kopen, maar áls ik dan al voor Nederlandstalig ga, is hij de eerste op mijn lijst. Want gezellig was het.
Naast het Zeelandpodium, waar wij de hele avond vertoefd hadden, was er nog een grote danstent (een duidelijkere benaming kan ik momenteel niet bedenken) waar het feest nog even doorging. Welliswaar zonder live artiesten, maar wel met fijne muziek en een hoog amusementsgehalte. Echter, het was beter voor mijn schouder om naar huis te gaan, want die had behoorlijk wat te verduren gehad en de pijn was hevig. Dus na een rit van 8 km op de tandem viel ik uitgeput, afgemat maar tevreden en gelukkig in slaap.
De volgende ochtend echter voelde ik me niet zoals gehoopt, helaas wel zoals gevreesd. De pijn was nog even hevig en mijn lichaam doodop, ook al had ik een lange nacht achter de rug met veel slaap. ''We gaan morgen wel naar huis, liefie,'' Had mijn vriend die nacht al gezegd. Maar dat wilde ik niet. "Misschien is het beter als we vandaag niet gaan,'' Opperde hij 's ochtends, maar ook daar wilde ik niets van weten. Beeld je eens in: Je bent geopereerd en al ruim een halfjaar aan het revalideren, tobben en nog iedere dag heb je veel pijn. Je volgt een intensief fysioprogramma en het gaat met ups en downs. Bij het minste of geringste val je een flink stuk terug en moet je weer opnieuw beginnen. Je hebt een geweldige avond gehad, maar lichamelijk is het eigenlijk veel te zwaar. Je leeft al zo lang naar dit weekend, dit evenement toe, omdat er naast die schouder weinig afleiding is (gestopt met opleiding vanwege schouder, werk momenteel niet mogelijk). Wat doe je? Je weet dat vandaag de artiesten komen die je graag wil zien. Je wil er zó graag bij zijn. Maar je lichaam schreeuwt om een stop.
Of je het je nou kunt inbeelden of niet, dit is kort uitgelegd het pakket waar ik in zat. Na wat tranen, want ja, het greep mij emotioneel aan, heb ik de keuze gemaakt om niet te gaan. Mijn vriend heeft nog geprobeerd om me op een viptribune te krijgen en voorgesteld om met de auto te gaan, zodat hij me altijd weer terug kon brengen als het niet ging. Maar wees nou eens eerlijk, hij moet ook kunnen genieten. Niet alles kan om mijn stomme schouder draaien. Ik heb hem laten beloven dat hij wel ging, en vooral zou genieten en plezier maken. Dat deed zeer, want ik wist ook wat ik zou missen. Maar gezondheid gaat boven alles. Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb om hem wèl te laten gaan, want ik zou me alleen maar ellendig voelen als zijn weekend verpest zou worden voor mij.
Ondanks het feit dat ik maar één avond heb meegemaakt van mijn eerste Concert At Sea, was het een topfestival. De zon brandde flink (en lang) met een heerlijk zeebriesje. De sfeer was geweldig en een heerlijk divers publiek. Alle leeftijden heb ik voorbij zien komen. Het was goed geregeld, met zoveel verschillende kraampjes dat ik niet eens meer exact weet wat ze allemaal hadden. Ik heb nog een hip, geel hoedje voor Umoja weten te charteren en eindig het weekend dan ook met een glimlach, ookal verliep het anders dan gehoopt. Waarom de tranen toch gevloeid hebben? Omdat het niet eerlijk is dat jouw eigen lichaam je ervan behoud om te genieten van leuke dingen. Nog eventjes, praat ik mezelf in. Nog eventjes. Dan heb ik alles, want mijn enige wens op dit moment is een goede gezondheid. De weg zal misschien nog wat langer, bochtiger en hobbeliger zijn dan ik zou willen, maar ik kom er wel. Ja, lukken zal het.
