Verhuizing

Een tijdelijke dan.

Een radicale verhuizing. Niet alleen laat ik blogspot achter mij, ook neem ik afscheid van deze lay-out, zelfs al was hij precies wat ik zocht. Ik verruil blogspot voor wordpress, omdat ik nogal wat problemen ondervond die ik nu niet meer zal hebben. Maar ook het adres zal veranderen. Uiteindelijk wil ik een eigen domein, maar tot die tijd zal Lauraimes' Letters te vinden zijn op http://laura.ovchat.nl.

Verder verandert er niets: ik lees, schrijf en fotografeer nog net zoals eerst. Neem dus snel een kijkje en laat weten wat je ervan vindt.

Deze verhuizing en dit tijdelijke adres heb ik te danken aan Rinze. Zonder zijn hulp, was dit niet (nu al) gelukt.

Heupen en Latijns temperament

Eerlijk gezegd blijf ik mijzelf regelmatig verbazen. Afgelopen zaterdagavond bijvoorbeeld. Net als op maandag, had ik een relaxmomentje ingepland voor mijzelf. Maar bij het horen van de muziek in de stad, gaf ik weer toe aan mijn impulsiviteit.

Eerst heb ik nog geprobeerd om iemand mee te krijgen - ik vind mijzelf niet zo gezellig namelijk. Maar aangezien niemand tijd/zin/fut/noem-maar-op bleek te hebben, nam ik toch maar mezelf op sleeptouw. Zo kwam het dat ik om 20.30 uur tussen een gigantische mensenmassa op de Hof stond. Er klonk exotische muziek en heupen bewogen ritmisch mee. Ja, tot mijn grote verbazing werd er op dit festival gewoon gedanst.

We hebben het hier over Dias Latinos, een festival in Amersfoort met voornamelijk Latijns-Amerikaanse muziek en dans. Er waren acht verschillende podia met zo'n zestig verschillende artiesten. Ik had het echter zo naar m'n zin op de Hof, dat ik de rest  van de tijd bij dit podium ben blijven hangen. En waarom? Nou, hierom:

Ik ben gek op live muziek en dans. Hier had ik allebei: Orquesta Ceiba, speciaal vanuit Frankrijk voor het eerst live in Nederland in combinatie met de mensen die voor het podium allerlei soorten salsa en Caribische dans beoefenden. Ik heb mijn ogen uitgekeken en ik voelde de kriebels, de danskriebels. Na ruim een jaar geen jazz-ballet meer gedaan te hebben en voor het laatst mijn stijldansschoenen in maart 2009 te hebben gedragen, is het moeilijk om stil te blijven staan. Dat wierp onbewuste vruchten af.

Voor ik het werkelijk door had, stond ik mijn eerste salsa-passen te dansen. Dat terwijl ik nog nooit eerder salsa heb gedaan. Na danspartner één, kwam er nog eentje op me af en daarna sloeg een salsa-leraar me aan de haak en leerde me nog wat passen bij. Uiteindelijk kwam danspartner nummer vier op me af en heeft me nog wat meer bijgebracht. Wat een ervaring. Wat een verschil.

Na jaren jazz-ballet en stijldansen is het heel bizar om salsa te doen. Bij salsa draait het er niet om wie het 't best kan, de techniek het best beheerst en het meest geperfectioneerd heeft. Bij salsa staat genieten en echt dansen op de eerste plaats. En eigenlijk ook op de enige, want dat is waar salsa om draait. Er is weinig competitie en als iemand anders beter is dan jij, so be it. Je moet loslaten en gewoon ervaren, iets wat voor mij, controlefreak en perfectionist, één van de moeilijkste dingen ter wereld is.

Na drieënhalf uur te hebben gedanst en genoten van de muziek, ben ik toch maar terug gekeerd naar huis. Pyjama aan en nog wat tv kijken tot Ruben thuiskomt, die mij uiteindelijk drie uur later slapend op de bank aantrof. Moe en met een uiterst pijnlijke schouder kijk ik terug op een geslaagde avond, ondanks het feit dat ik helemaal alleen was.

Sail Amsterdam 2010

Je hoort er iedere dag weer wat over in het nieuws, zowel op de televisie als radio, maar het is ook een geregeld terugkerend onderwerp in de kranten en politiek. Menig Nederlander heeft er dagelijks mee te maken: file.

Dit geldt echter niet voor schippers en andere vaarders die onze rivieren en zeeën betreden. Normaal gesproken dan. Met Sail Amsterdam gaat het er geheel anders aan toe, en ik heb dit gister mee mogen maken. Het is te bizar voor woorden en ik ben dan ook meer dan blij dat ik dit heb mogen mee maken.

Ruben (dankzij hem kon ik er immers bij zijn) en ik vertrokken al bijtijds, in de hoop de drukte en files richting Sail voor te zijn. Die missie is gelukt: we waren de files voor en arriveerden twee uur te vroeg. Gelukkig maakte het mooie weer dit helemaal goed. We hebben wat boten bekeken die aangemeerd lagen, wachtend op het begin van de tweede Sail-dag. Natuurlijk waren we ook benieuwd naar de 'Hanzestad', de boot waar wij de rest van de dag op zouden vertoeven. Schip na schip, stuk voor stuk prachtig, kwamen we aan bij een boot voor gezelschappen. En ja hoor, deze laatste boot in de haven bleek de 'Hanzestad' te zijn. Eerlijk is eerlijk, het had niet de charmes van een prachtig zeilschip, maar wij waren allang blij dat we dit bijzondere evenement op deze manier konden bijwonen.

Om 11.45 uur verwisselden we het aangename zonnetje buiten voor de drukkende warmte binnen. Het was tijd om ons te melden bij Opel en te wachten tot we konden boarden. Ik ben aan talloze mensen voorgesteld, maar er is me niet veel meer bijgebleven dan twee Jeroens, één Hans en een rechten-student. Het was al 12.15 uur toen we de 'Hanzestad' op liepen en vertrokken.

Het begin van de tocht was rustig. We konden de andere boten die ook uit de Alaskahaven vertrokken waren vanaf onze boot bewonderen en daarnaast genieten van het uitzicht, hoewel dat behoorlijk veel industrieterrein-achtige gebieden bleken te zijn. Toch kan er niets op tegen het wapperen van je haren in de wind en het deinen op zee. Wat een genot, wat een ontspanning.

Rond 13.00 uur werden we verzocht het bovendek te verlaten om te komen genieten van de lunch beneden. De lunch was toch wel een verrassing. Er werd ons een lopend koud- en warm buffet gepresenteerd van niemand minder dan Ron Blaauw, één van Nederland's topkoks. En hóe: Vanuit de grond kwam de buffettafel opgerezen, zodat we er uiteindelijk omheen konden lopen. Het zag er prachtig uit en we hebben dan ook met z'n allen genoten van al dit heerlijks.

Tegen de tijd dat de buffettafel leeggegeten en de mensen voldaan waren, bevonden we ons aan het begin van het 'echte' Sail: overal om ons heen waren boten. Niet alleen deelnemende boten, maar ook recreanten en boten waarop gewoon gewerkt werd, zoals iedere andere dag. De verbazing, verbijstering en het ongeloof begon tot me door te dringen. Het is een wonder dat niemand tegen elkaar opbotst, dacht ik bij mezelf. Te snel gedacht, bleek later.

Alle soorten en maten boten en schepen op één plaats. Probeer je dat eens voor te stellen (Ongeveer 600 deelnemende schepen en daarnaast de recreanten e.d.). Houd maar op, dat lukt je toch niet. Het is een fantastisch schouwspel, want ze zijn voor, achter en naast je. Iedere boot is en heet weer anders en je raakt niet uitgekeken. Ook was er een stoomboot, ja, een echte stoomboot die liedjes floot, zoals hier te horen/zien is (Filmpje door Ruben).


We arriveerden om 17.00 uur weer in de Alaskahaven. Onderweg is ons nog een dessert, tevens door Ron Blaauw, aangeboden: keuze uit pudding, romanoff en vers fruit. Altijd goed. Ruben en ik sloten deze fijne dag af met overheerlijke pannenkoeken, een geweldige ervaring en 115 foto's.

Het maken van foto's was een enorm leuke uitdaging. Niet alleen het te fotograferen object bewoog, maar ook ikzelf natuurlijk. Daarnaast was het op een gegeven moment enorm lastig om één bepaald schip of moment vast te leggen.

Klik op 'meer lezen' om alle foto's te bekijken, gemaakt door mij met mijn Nikon Coolpix L110. Klik op de foto's voor een vergroting.

Geslaagde impuls

Soms heb je van die dagen dat je van alles in de planning hebt. En soms heb je een dag gepland om gewoon te ontspannen. Juist die dagen lopen altijd volkomen anders dan... gepland.

Zo'n dag had ik gister. Het enige wat ik zou doen, was fietsen voor mijn revalidatie. Daarna mocht ik de hele dag de tijd nemen om lekker te lezen, want internet en de televisie deden het immers niet. Maar ineens kreeg ik de kolder in mijn hoofd en besloot op pad te gaan voor iets wat ik ook rustig volgende week zou kunnen doen.

Schoenen aan, jas in tas en gaan. Lijn 52 bracht mij vanaf Amersfoort CS naar Utrecht - Jans Kerkhof. De sfeer vrolijkte me direct op, want door de UIT-week is het er een drukte van jewelste. Muziek, studenten en gezelligheid: wat wil een mens nog meer op maandag?

Dankzij de uitstapjes van Ruben wist ik door puur op mijn richtingsgevoel (normaal amper in staat om noord van zuid te onderscheiden) af te gaan in één keer mijn doel te vinden. En met succes. Toen ik eindelijk geslaagd was, keerde ik terug naar het Jans Kerkhof om te beginnen aan mijn reis terug naar huis.

Terwijl ik aan kwam lopen reed mijn bus voor. Dus ik stapte opgewekt in lijn 52, blij dat alles zo vlot en voorspoedig verliep. Totdat het scherm als eindbestemming 'Zeist - Handelscentrum' bleef aangeven, normaal één van de haltes op weg naar Amersfoort CS.
''Chauffeur, gaat deze bus wel naar Amersfoort CS?'' Nee dus. Dat had ik weer.

Na drie seconden op Witte Vrouwen te hebben gestaan, wachtend op een lijn 52, kwam er een seinende lijn 11 aan. Krijg nou wat. Voor het eerst in al die jaren kwam ik papa tegen als buschauffeur. Dus ik ben ingestapt en meegereden naar de Uithof, waar ik helemaal niet moest zijn en wat bovendien niet op de route lag. Het monterde mijn humeur echter weer helemaal op en vol goede moed stapte ik over op een lijn 296, die me ook nog eens praktisch thuis af zou zetten.

Impulsief als ik ben stapte ik echter heel wat haltes eerder uit om nog een tussenstop te maken bij de Etos. Ook daar heb ik weer alles gehaald wat ik moest hebben en liep uiteindelijk nog een behoorlijk eind naar huis. Tevreden.

Het is gek hoe een dag, bestemd voor relaxen en luieren, zulke rare wendingen kan nemen. Ik kan zo genieten van deze kleine uitjes met mijzelf en onverwachte ontmoetingen met mensen als papa. En zeg nou zelf, zo'n dagje touren en verrast worden verkiezen we toch allemaal boven een dagje luieren?