De blaadjes en de boodschap

Als verdoofd staarde hij naar de brief, die nog geen seconde geleden in zijn envelop op de deurmat viel. Bram's ogen volgden langzaam de regels, zoals de tranen de vormen van zijn wangen en gezicht volgden. De ongeloof maakte plaats voor paniek. Ik heb gefaald. Wat als mijn ouders erachter komen? Met deze brief stortten Bram's dromen in één keer in. Wat moet ik nu?

Het was april geweest toen Bram de definitieve brief kreeg. Nu, halverwege juli, wisten zijn ouders nog altijd nergens van. Vandaag zou de dag zijn dat hij er niet meer onderuit kon. Hoe zullen ze reageren? Bram rilde even bij de gedachte aan zijn moeders reactie. Hysterie. Tranen. Schreeuwen. Schreeuwen, dat zij zo'n mislukking op de wereld heeft kunnen zetten. Zijn vader, die zijn verdriet probeert te verbergen. Echte mannen huilen immers niet. Bram heeft altijd geprobeerd dat na te leven, maar diep van binnen was Bram gevoelig en emotioneel.

''Waarom, wáárom heb ik zo'n mislukking op de wereld gezet? In godsnaam Bram, hoe heeft dit kunnen gebeuren?'' Bram zucht diep, kijkt naar zijn handen in schoot en schudt zijn hoofd.
''Ik weet het niet.''
''Godsamme, niet alleen faal je met het voltooien van een studie, je bent nog te stom om te beseffen waar het mis is gegaan!'' schreeuwt zijn moeder, de hysterie zelfs voorbij. Zijn vader blijft zwijgen en wendt zijn blik af. Bram weet dat er een hevig gevecht binnenin zijn vader gaande is, ondanks zijn rustige voorkomen. Zijn moeder blijft haar stem verheffen en verwijten naar haar zoons hoofd gooien.
En dan... is er doodse stilte. Bram volgt de blik van zijn moeder. Zijn vader huilt. Stil, zonder snikken.

Bram zit op zijn balkon en kijkt naar zijn olijfboom. De regen zorgt ervoor dat hij er geen omkijken naar heeft. En dat is maar goed ook, want kort geleden heeft hij per ongeluk een orchidee ten dode gebracht. Hij blijft naar het boompje kijken en ineens valt er een doek over zijn mistroostige stemming bij het zien van die paar groene blaadjes. Plotseling weet hij het. Hij moet opnieuw beginnen. Een nieuwe droom, nieuwe kansen. Want ook als er blaadjes van de boom afvallen, groeien er nieuwe blaadjes aan. Blaadjes die er wellicht naar streven om meer te zijn, op te vallen. Die misschien ook wel ambities hebben. Die een palmboom zouden willen worden, en geen olijfboomblaadje.

Hij zou stoppen met zijn zelfmedelijden. Maandenlang heeft hij thuis gezeten, op zijn studentenkamer. Opstaan, ontbijten, tv kijken in zijn onderbroek, lunchen, douchen, computeren, de stad in om te eten en daar bier blijven drinken tot het tijd is om te gaan slapen. Dag in, dag uit. Maar na vandaag zou dat veranderen. Bram zou zichzelf weer worden. Bram zou een nieuwe droom vinden.

Dat is wat Bram gaat doen. Hij loopt naar binnen en pakt de telefoon.
''Mam? Je raadt nooit wat ik ga doen...''