Haar bloed kolkte. Verrassend genoeg kwam het niet als lava uit haar, noch ontstonden er rookwolkjes uit haar oren. Er was slechts een zoute waterval, die ze kon proeven als ze met haar tong langs haar lippen zou gaan. Het zicht was troebel, een grote waas. Het was alsof ze in het binnenste van haar gedachten keek. Wat was er gebeurd? Hoe kón dit gebeuren? Ze zou het zichzelf nooit vergeven, nooit. Anderen zouden haar nooit vergeven.
Zonder zich te beseffen waar ze heen ging, stopte ze plotseling. Ze hoorde lachen, een kinderlijk lachen. Langzaam keek ze om zich heen en haar blik viel op de zilveren reiger. Al gauw zag ze twee hengels, met uiteindelijk twee knulletjes aan het uiteinde. De kereltjes lachten, gooiden hun hengeltjes uit en haalden ze na een paar seconden weer in. Kinderlijk enthousiasme en ongeduld. Net als Lucas. Met zijn donkere krulletjes en mintgroene puppy-ogen had hij haar aangekeken. Hij stak zijn knuistjes uit, strekte ze en kraaide om duidelijk te maken dat hij wilde eten.
En nu... Ze keek uit over het water, wat haast stil leek te liggen, tot het bij de rand kwam. Daar kletterde het naar beneden. Met meer kracht en geweld dan je zou verwachten bij het zien van de stilte. Het was precies wat gebeurde toen ze de spaghetti probeerde af te gieten. Ze staarde naar het tafereel; het water, de jonge vissertjes, de reiger en een gevoel van rust overviel haar.
Ze had niet gefaald. Het was slechts een ongeluk. Het had de buurvrouw even goed kunnen gebeuren. Of Evert. Ze was geen slechte moeder. 'Dankjewel,' fluistert ze, naar niemand specifiek, maar slechts naar de vrede die ze aanschouwde.
Leuk geschreven! Als ik dat plaatje zo voor me zie, past het verhaal er helemaal in.
BeantwoordenVerwijderen