Verhuizing

Een tijdelijke dan.

Een radicale verhuizing. Niet alleen laat ik blogspot achter mij, ook neem ik afscheid van deze lay-out, zelfs al was hij precies wat ik zocht. Ik verruil blogspot voor wordpress, omdat ik nogal wat problemen ondervond die ik nu niet meer zal hebben. Maar ook het adres zal veranderen. Uiteindelijk wil ik een eigen domein, maar tot die tijd zal Lauraimes' Letters te vinden zijn op http://laura.ovchat.nl.

Verder verandert er niets: ik lees, schrijf en fotografeer nog net zoals eerst. Neem dus snel een kijkje en laat weten wat je ervan vindt.

Deze verhuizing en dit tijdelijke adres heb ik te danken aan Rinze. Zonder zijn hulp, was dit niet (nu al) gelukt.

Heupen en Latijns temperament

Eerlijk gezegd blijf ik mijzelf regelmatig verbazen. Afgelopen zaterdagavond bijvoorbeeld. Net als op maandag, had ik een relaxmomentje ingepland voor mijzelf. Maar bij het horen van de muziek in de stad, gaf ik weer toe aan mijn impulsiviteit.

Eerst heb ik nog geprobeerd om iemand mee te krijgen - ik vind mijzelf niet zo gezellig namelijk. Maar aangezien niemand tijd/zin/fut/noem-maar-op bleek te hebben, nam ik toch maar mezelf op sleeptouw. Zo kwam het dat ik om 20.30 uur tussen een gigantische mensenmassa op de Hof stond. Er klonk exotische muziek en heupen bewogen ritmisch mee. Ja, tot mijn grote verbazing werd er op dit festival gewoon gedanst.

We hebben het hier over Dias Latinos, een festival in Amersfoort met voornamelijk Latijns-Amerikaanse muziek en dans. Er waren acht verschillende podia met zo'n zestig verschillende artiesten. Ik had het echter zo naar m'n zin op de Hof, dat ik de rest  van de tijd bij dit podium ben blijven hangen. En waarom? Nou, hierom:

Ik ben gek op live muziek en dans. Hier had ik allebei: Orquesta Ceiba, speciaal vanuit Frankrijk voor het eerst live in Nederland in combinatie met de mensen die voor het podium allerlei soorten salsa en Caribische dans beoefenden. Ik heb mijn ogen uitgekeken en ik voelde de kriebels, de danskriebels. Na ruim een jaar geen jazz-ballet meer gedaan te hebben en voor het laatst mijn stijldansschoenen in maart 2009 te hebben gedragen, is het moeilijk om stil te blijven staan. Dat wierp onbewuste vruchten af.

Voor ik het werkelijk door had, stond ik mijn eerste salsa-passen te dansen. Dat terwijl ik nog nooit eerder salsa heb gedaan. Na danspartner één, kwam er nog eentje op me af en daarna sloeg een salsa-leraar me aan de haak en leerde me nog wat passen bij. Uiteindelijk kwam danspartner nummer vier op me af en heeft me nog wat meer bijgebracht. Wat een ervaring. Wat een verschil.

Na jaren jazz-ballet en stijldansen is het heel bizar om salsa te doen. Bij salsa draait het er niet om wie het 't best kan, de techniek het best beheerst en het meest geperfectioneerd heeft. Bij salsa staat genieten en echt dansen op de eerste plaats. En eigenlijk ook op de enige, want dat is waar salsa om draait. Er is weinig competitie en als iemand anders beter is dan jij, so be it. Je moet loslaten en gewoon ervaren, iets wat voor mij, controlefreak en perfectionist, één van de moeilijkste dingen ter wereld is.

Na drieënhalf uur te hebben gedanst en genoten van de muziek, ben ik toch maar terug gekeerd naar huis. Pyjama aan en nog wat tv kijken tot Ruben thuiskomt, die mij uiteindelijk drie uur later slapend op de bank aantrof. Moe en met een uiterst pijnlijke schouder kijk ik terug op een geslaagde avond, ondanks het feit dat ik helemaal alleen was.

Sail Amsterdam 2010

Je hoort er iedere dag weer wat over in het nieuws, zowel op de televisie als radio, maar het is ook een geregeld terugkerend onderwerp in de kranten en politiek. Menig Nederlander heeft er dagelijks mee te maken: file.

Dit geldt echter niet voor schippers en andere vaarders die onze rivieren en zeeën betreden. Normaal gesproken dan. Met Sail Amsterdam gaat het er geheel anders aan toe, en ik heb dit gister mee mogen maken. Het is te bizar voor woorden en ik ben dan ook meer dan blij dat ik dit heb mogen mee maken.

Ruben (dankzij hem kon ik er immers bij zijn) en ik vertrokken al bijtijds, in de hoop de drukte en files richting Sail voor te zijn. Die missie is gelukt: we waren de files voor en arriveerden twee uur te vroeg. Gelukkig maakte het mooie weer dit helemaal goed. We hebben wat boten bekeken die aangemeerd lagen, wachtend op het begin van de tweede Sail-dag. Natuurlijk waren we ook benieuwd naar de 'Hanzestad', de boot waar wij de rest van de dag op zouden vertoeven. Schip na schip, stuk voor stuk prachtig, kwamen we aan bij een boot voor gezelschappen. En ja hoor, deze laatste boot in de haven bleek de 'Hanzestad' te zijn. Eerlijk is eerlijk, het had niet de charmes van een prachtig zeilschip, maar wij waren allang blij dat we dit bijzondere evenement op deze manier konden bijwonen.

Om 11.45 uur verwisselden we het aangename zonnetje buiten voor de drukkende warmte binnen. Het was tijd om ons te melden bij Opel en te wachten tot we konden boarden. Ik ben aan talloze mensen voorgesteld, maar er is me niet veel meer bijgebleven dan twee Jeroens, één Hans en een rechten-student. Het was al 12.15 uur toen we de 'Hanzestad' op liepen en vertrokken.

Het begin van de tocht was rustig. We konden de andere boten die ook uit de Alaskahaven vertrokken waren vanaf onze boot bewonderen en daarnaast genieten van het uitzicht, hoewel dat behoorlijk veel industrieterrein-achtige gebieden bleken te zijn. Toch kan er niets op tegen het wapperen van je haren in de wind en het deinen op zee. Wat een genot, wat een ontspanning.

Rond 13.00 uur werden we verzocht het bovendek te verlaten om te komen genieten van de lunch beneden. De lunch was toch wel een verrassing. Er werd ons een lopend koud- en warm buffet gepresenteerd van niemand minder dan Ron Blaauw, één van Nederland's topkoks. En hóe: Vanuit de grond kwam de buffettafel opgerezen, zodat we er uiteindelijk omheen konden lopen. Het zag er prachtig uit en we hebben dan ook met z'n allen genoten van al dit heerlijks.

Tegen de tijd dat de buffettafel leeggegeten en de mensen voldaan waren, bevonden we ons aan het begin van het 'echte' Sail: overal om ons heen waren boten. Niet alleen deelnemende boten, maar ook recreanten en boten waarop gewoon gewerkt werd, zoals iedere andere dag. De verbazing, verbijstering en het ongeloof begon tot me door te dringen. Het is een wonder dat niemand tegen elkaar opbotst, dacht ik bij mezelf. Te snel gedacht, bleek later.

Alle soorten en maten boten en schepen op één plaats. Probeer je dat eens voor te stellen (Ongeveer 600 deelnemende schepen en daarnaast de recreanten e.d.). Houd maar op, dat lukt je toch niet. Het is een fantastisch schouwspel, want ze zijn voor, achter en naast je. Iedere boot is en heet weer anders en je raakt niet uitgekeken. Ook was er een stoomboot, ja, een echte stoomboot die liedjes floot, zoals hier te horen/zien is (Filmpje door Ruben).


We arriveerden om 17.00 uur weer in de Alaskahaven. Onderweg is ons nog een dessert, tevens door Ron Blaauw, aangeboden: keuze uit pudding, romanoff en vers fruit. Altijd goed. Ruben en ik sloten deze fijne dag af met overheerlijke pannenkoeken, een geweldige ervaring en 115 foto's.

Het maken van foto's was een enorm leuke uitdaging. Niet alleen het te fotograferen object bewoog, maar ook ikzelf natuurlijk. Daarnaast was het op een gegeven moment enorm lastig om één bepaald schip of moment vast te leggen.

Klik op 'meer lezen' om alle foto's te bekijken, gemaakt door mij met mijn Nikon Coolpix L110. Klik op de foto's voor een vergroting.

Geslaagde impuls

Soms heb je van die dagen dat je van alles in de planning hebt. En soms heb je een dag gepland om gewoon te ontspannen. Juist die dagen lopen altijd volkomen anders dan... gepland.

Zo'n dag had ik gister. Het enige wat ik zou doen, was fietsen voor mijn revalidatie. Daarna mocht ik de hele dag de tijd nemen om lekker te lezen, want internet en de televisie deden het immers niet. Maar ineens kreeg ik de kolder in mijn hoofd en besloot op pad te gaan voor iets wat ik ook rustig volgende week zou kunnen doen.

Schoenen aan, jas in tas en gaan. Lijn 52 bracht mij vanaf Amersfoort CS naar Utrecht - Jans Kerkhof. De sfeer vrolijkte me direct op, want door de UIT-week is het er een drukte van jewelste. Muziek, studenten en gezelligheid: wat wil een mens nog meer op maandag?

Dankzij de uitstapjes van Ruben wist ik door puur op mijn richtingsgevoel (normaal amper in staat om noord van zuid te onderscheiden) af te gaan in één keer mijn doel te vinden. En met succes. Toen ik eindelijk geslaagd was, keerde ik terug naar het Jans Kerkhof om te beginnen aan mijn reis terug naar huis.

Terwijl ik aan kwam lopen reed mijn bus voor. Dus ik stapte opgewekt in lijn 52, blij dat alles zo vlot en voorspoedig verliep. Totdat het scherm als eindbestemming 'Zeist - Handelscentrum' bleef aangeven, normaal één van de haltes op weg naar Amersfoort CS.
''Chauffeur, gaat deze bus wel naar Amersfoort CS?'' Nee dus. Dat had ik weer.

Na drie seconden op Witte Vrouwen te hebben gestaan, wachtend op een lijn 52, kwam er een seinende lijn 11 aan. Krijg nou wat. Voor het eerst in al die jaren kwam ik papa tegen als buschauffeur. Dus ik ben ingestapt en meegereden naar de Uithof, waar ik helemaal niet moest zijn en wat bovendien niet op de route lag. Het monterde mijn humeur echter weer helemaal op en vol goede moed stapte ik over op een lijn 296, die me ook nog eens praktisch thuis af zou zetten.

Impulsief als ik ben stapte ik echter heel wat haltes eerder uit om nog een tussenstop te maken bij de Etos. Ook daar heb ik weer alles gehaald wat ik moest hebben en liep uiteindelijk nog een behoorlijk eind naar huis. Tevreden.

Het is gek hoe een dag, bestemd voor relaxen en luieren, zulke rare wendingen kan nemen. Ik kan zo genieten van deze kleine uitjes met mijzelf en onverwachte ontmoetingen met mensen als papa. En zeg nou zelf, zo'n dagje touren en verrast worden verkiezen we toch allemaal boven een dagje luieren?

De blaadjes en de boodschap

Als verdoofd staarde hij naar de brief, die nog geen seconde geleden in zijn envelop op de deurmat viel. Bram's ogen volgden langzaam de regels, zoals de tranen de vormen van zijn wangen en gezicht volgden. De ongeloof maakte plaats voor paniek. Ik heb gefaald. Wat als mijn ouders erachter komen? Met deze brief stortten Bram's dromen in één keer in. Wat moet ik nu?

Het was april geweest toen Bram de definitieve brief kreeg. Nu, halverwege juli, wisten zijn ouders nog altijd nergens van. Vandaag zou de dag zijn dat hij er niet meer onderuit kon. Hoe zullen ze reageren? Bram rilde even bij de gedachte aan zijn moeders reactie. Hysterie. Tranen. Schreeuwen. Schreeuwen, dat zij zo'n mislukking op de wereld heeft kunnen zetten. Zijn vader, die zijn verdriet probeert te verbergen. Echte mannen huilen immers niet. Bram heeft altijd geprobeerd dat na te leven, maar diep van binnen was Bram gevoelig en emotioneel.

''Waarom, wáárom heb ik zo'n mislukking op de wereld gezet? In godsnaam Bram, hoe heeft dit kunnen gebeuren?'' Bram zucht diep, kijkt naar zijn handen in schoot en schudt zijn hoofd.
''Ik weet het niet.''
''Godsamme, niet alleen faal je met het voltooien van een studie, je bent nog te stom om te beseffen waar het mis is gegaan!'' schreeuwt zijn moeder, de hysterie zelfs voorbij. Zijn vader blijft zwijgen en wendt zijn blik af. Bram weet dat er een hevig gevecht binnenin zijn vader gaande is, ondanks zijn rustige voorkomen. Zijn moeder blijft haar stem verheffen en verwijten naar haar zoons hoofd gooien.
En dan... is er doodse stilte. Bram volgt de blik van zijn moeder. Zijn vader huilt. Stil, zonder snikken.

Bram zit op zijn balkon en kijkt naar zijn olijfboom. De regen zorgt ervoor dat hij er geen omkijken naar heeft. En dat is maar goed ook, want kort geleden heeft hij per ongeluk een orchidee ten dode gebracht. Hij blijft naar het boompje kijken en ineens valt er een doek over zijn mistroostige stemming bij het zien van die paar groene blaadjes. Plotseling weet hij het. Hij moet opnieuw beginnen. Een nieuwe droom, nieuwe kansen. Want ook als er blaadjes van de boom afvallen, groeien er nieuwe blaadjes aan. Blaadjes die er wellicht naar streven om meer te zijn, op te vallen. Die misschien ook wel ambities hebben. Die een palmboom zouden willen worden, en geen olijfboomblaadje.

Hij zou stoppen met zijn zelfmedelijden. Maandenlang heeft hij thuis gezeten, op zijn studentenkamer. Opstaan, ontbijten, tv kijken in zijn onderbroek, lunchen, douchen, computeren, de stad in om te eten en daar bier blijven drinken tot het tijd is om te gaan slapen. Dag in, dag uit. Maar na vandaag zou dat veranderen. Bram zou zichzelf weer worden. Bram zou een nieuwe droom vinden.

Dat is wat Bram gaat doen. Hij loopt naar binnen en pakt de telefoon.
''Mam? Je raadt nooit wat ik ga doen...''

Drievijfenzestig

Dat is het aantal foto's wat ik komend jaar ga maken. Driehonderdvijfenzestig foto's in driehonderdvijfenzestig dagen. Wees niet bang, ik kom niet geheel zelf op zo'n bizar idee. Het is het 365 project wat hier voor gezorgd heeft.

Voor mijn verjaardag heb ik een mooie camera (Nikon Coolpix L110) gekregen. Ik wil alles eruit halen wat erin zit en daar is oefening voor nodig. Het 365 project zorgt voor uitdaging. Niet alleen vanwege het feit dat je iedere dag je camera erbij moet pakken, maar ook door de wekelijkse thema's. Het  vraagt creativiteit en durf om zeven verschillende foto's met hetzelfde thema te maken. Daar is vindingrijkheid voor nodig. Bovendien is het niet een kwestie van ideeën. Er moet ook gelet worden op compositie, belichting en meer technische aspecten. Mijn kennis op dit vlak is beperkt en ik hoop via 365, maar ook via Lauraimes' Letters, feedback te krijgen.

Een dag na mijn twintigste verjaardag eindigt mijn project. Ik hoop uiteindelijk een mooie reeks herinneringen over te houden. Een reeks waarin verbetering en groei te zien is. De foto's zullen een stukje van mijn leven laten zien, maar ik probeer ook de thema's zo goed mogelijk mee te nemen.

Op deze site kun je alle foto's volgen. Door op 'more details' te klikken, is ook te zien welke instellingen gebruikt zijn bij het maken van de foto. Voor degenen die daar geen zin in hebben, zal ik zo nu en dan een overzicht van mijn ontwikkelingen op deze site zetten. Bij sommige foto's staat het thema van de week vermeld als ik daar aan mee heb gedaan. Klik, kijk en geef je mening. Hoe interpreteer jij die ene foto bij dat thema of die titel? Hoe zit het met de compositie en andere technische elementen? Reageer gerust!

Klik op 'meer lezen' om de eerste vijftien foto's te bekijken. Klik op de foto om hem in het groot te zien. 

Life's Harmony

Ze liep, zachtjes, schuifelend. Ze stopte en haalde even diep adem. Haar borstkas zette zich uit, waardoor haar ribben zich zachtjes tegen haar t-shirt aandrukte. De roze stof rekte mee en volgde de contouren van haar lichaam, totdat ze weer uitblies. Ineens keek ze strak voor zich uit, alsof ze iets zag en er verscheen een vastberaden blik op haar gezicht. Ze versnelde haar pas. De buitenwereld zou het nooit weten.

Haar bloed kolkte. Verrassend genoeg kwam het niet als lava uit haar, noch ontstonden er rookwolkjes uit haar oren. Er was slechts een zoute waterval, die ze kon proeven als ze met haar tong langs haar lippen zou gaan. Het zicht was troebel, een grote waas. Het was alsof ze in het binnenste van haar gedachten keek. Wat was er gebeurd? Hoe kón dit gebeuren? Ze zou het zichzelf nooit vergeven, nooit. Anderen zouden haar nooit vergeven.

Zonder zich te beseffen waar ze heen ging, stopte ze plotseling. Ze hoorde lachen, een kinderlijk lachen. Langzaam keek ze om zich heen en haar blik viel op de zilveren reiger. Al gauw zag ze twee hengels, met uiteindelijk twee knulletjes aan het uiteinde. De kereltjes lachten, gooiden hun hengeltjes uit en haalden ze na een paar seconden weer in. Kinderlijk enthousiasme en ongeduld. Net als Lucas. Met zijn donkere krulletjes en mintgroene puppy-ogen had hij haar aangekeken. Hij stak zijn knuistjes uit, strekte ze en kraaide om duidelijk te maken dat hij wilde eten. 

En nu... Ze keek uit over het water, wat haast stil leek te liggen, tot het bij de rand kwam. Daar kletterde het naar beneden. Met meer kracht en geweld dan je zou verwachten bij het zien van de stilte. Het was precies wat gebeurde toen ze de spaghetti probeerde af te gieten. Ze staarde naar het tafereel; het water, de jonge vissertjes, de reiger en een gevoel van rust overviel haar.

Ze had niet gefaald. Het was slechts een ongeluk. Het had de buurvrouw even goed kunnen gebeuren. Of Evert. Ze was geen slechte moeder. 'Dankjewel,' fluistert ze, naar niemand specifiek, maar slechts naar de vrede die ze aanschouwde.

Des souvenirs Parisiens

Het was één van die zeldzame momenten waarop ik met mijn slaapdronken hoofd bij het wakker worden mij direct realiseer wat voor 'n dag het is. Vrijdagochtend 6 augustus om vijf uur had ik zo'n moment. Ik wist het meteen: vandaag gaan we naar Parijs!

Een uur later zaten we in de auto - Ruben achter het stuur en ik in mijn boek, nog altijd slaapdronken - wakker te worden met 'One (your name)'. Een kleine vijf uur en tussenstop voor 'gaufrettes traditionelle' en een 'pain du chocolat' later reden we Arc De Triomphe tegemoet, met direct een eerste bizarre beleving. We kwamen terecht op de rotonde (waar Arc De Triomphe in het midden staat). De rotonde heeft geen verkeersborden, strepen of andere tekens van verkeersregels. De enige regel die geldt: rechts gaat voor. Er zijn geen banen, maar er rijden rustig vijf auto's naast elkaar. Absoluut ongeschikt voor mensen die bang zijn in het verkeer en geen gas durven te geven of kansen te pakken. Absoluut geschikt voor mij, want het is onwijs gaaf.

Parijs is wat betreft autorijden überhaupt niet geschikt voor bange, minder-bekwame automobilisten. Overigens ook niet voor voetgangers die altijd aannemen dat ze voorrang hebben èn krijgen op een zebrapad: in Parijs staat er niet voor niets bij ieder zebrapad een verkeerslicht. Naast zebrapaden is Parijs natuurlijk bebouwd met de meest prachtige gebouwen, allemaal met fantastische details. Franse balkonnetjes, lange, smalle ramen, luikjes, mooie ornamentjes rondom de ramen en deuren. Alleen dat al is zo tekenend voor Parijs en de sfeer die de stad ademt. Geen gebouw is hetzelfde en ook bij kunstwerken zien we dat alles anders is, hoe klein het detail ook mag zijn. Trottoirs zijn erg verschillend, soorten, kleuren en maten steen variëren keer op keer. Geen straatje is hetzelfde.

Wat mij overigens ook nog is opgevallen, is dat Fransen voornamelijk Franse auto's kopen. Het barst er van de Citroëns, Peugots en Renaults. Franse auto's genieten niet echt mijn voorkeur, al vond ik het wel leuk om wat ds3-en te zien, die in Nederland nog weinig op de weg te bewonderen zijn. Een Mercedes en/of BMW hier en daar, maar merken als Fiat, Ford, Seat, Suzuki, Chevrolet, Hyundai en Honda zijn in Parijs behoorlijk schaars. Er schuift nog weleens een enkele Opel of Volkswagen voorbij, maar zelfs die zie je erg weinig.

Na een korte opfrisbeurt in het hotel was het eindelijk tijd om Montmartre (waar we sliepen) in te gaan. Nog voor ik de Sacré Coeur zag, viel ik al van de ene verbazing in de andere. Als eerst Place du Tertre, het schilderspleintje. Het pleintje wordt omringd door gebouwen, voornamelijk restaurantjes. Het midden van het plein staat vol met terrasjes en om die terrasjes heen staan de schilders hun werk te verkopen. Ze mengen de verf en maken hun schilderijen terwijl iedereen (het wemelt er immers van toeristen) gewoon rondloopt en vakantie viert. Er zijn kunstenaars die ter plekke portretten maken voor en van betalende toeristen. In houtskool, potlood, inkt of als karikatuur, we komen het allemaal tegen. Het is niet voor niets dat we na het bezichtigen van de Sacré Coeur neerstrijken op een terrasje op Place du Tertre en genieten van een echte, Franse crêpe.

De Sacré Coeur is de mooiste kerk (of basiliek) die ik ooit gezien heb. We zijn er niet in geweest, omdat het erg druk was en omdat we natuurlijk maar een paar dagen in Parijs zouden zijn. Kijk je niet naar de Sacré Coeur, dan is er altijd nog het prachtige uitzicht over Parijs en de eerste blik op de Eiffeltoren. De Eiffeltoren schijnt altijd erg druk bezocht te zijn met ellenlange wachttijden, dus we besloten om het op vrijdag te gokken, er vanuit gaande dat het in het weekend nóg drukker zou zijn. Even met de metro en een wandeling langs de Seine bracht ons bij de Eiffeltoren. Het geluk was met ons en na een poosje wachten stonden we in de lift in de Eiffeltoren, op weg naar de tweede verdieping. Het uitzicht is adembenemend en smeekte gewoon om foto's.

De volgende activiteit, na een hele tijd op de Eiffeltoren rondgelopen te hebben, was de Notre Dame. In Parijs hebben ze een 'Batobus'. Batobus? Ja, een bus op het water dus. Het is niet letterlijk een bus, maar gewoon een boot waar een behoorlijk groot aantal mensen op kan. De boot stopt bij een aantal bezienswaardigheden, waar de mensen in en uit kunnen stappen. Net als bij haltes. Veertig minuten genieten op de Seine, deinend op de golven. Heerlijk, even een indommel-momentje. Toen de Notre Dame in zicht kwam, was ik echter weer klaarwakker. Wederom hebben we deze alleen van buiten bewonderd, want de rij met mensen was immens lang. Bovendien begonnen onze buikjes te rommelen en was het tijd om op zoek te gaan naar een restaurantje.

Hoe precies weet ik niet meer, maar na veel lopen en nog een metro zijn we bij een tentje op Place de Trinité beland, waar we heerlijk gegeten hebben. Het plan was om die avond nog naar Tour Montparnasse te gaan, maar uiteindelijk zijn we, na nog wat sight seeing, teruggekeerd naar het hotel en lekker gaan slapen.

De volgende ochtend werd ik begroet met een immense spierpijn in mijn kuiten. Niet zo comfortabel met het lopen, maar dat hebben we er voor over. Eén van de dingen die ik ontzettend leuk vind aan Parijs, is het ontbijt. We hebben natuurlijk geen ontbijt in het hotel genomen, maar zijn zelf Montmartre in gegaan en hebben iets bij een klein tentje gegeten. In Nederland zou je een bord krijgen met het voedsel erop, maar in Frankrijk niet. Je krijgt je brood gewoon in een mandje en de jam en boter er los bij. Er is keuze uit koffie, thee en zelfs warme chocolademelk. Sinaasappelsap of citroensap, het kan allemaal en is versgeperst. Ruben heeft genoten van het ideale ontbijt: een pain du chocolat, stokbrood, warme chocolademelk en sinaasappelsap. Het is dat ik niet tegen cacao en sinaasappel kan, anders had ik het wel geweten. Gelukkig zijn croissants nergens zo lekker als in Frankrijk en is citroensap een geheel nieuwe en verrassend genoeg tikkeltje zoute ervaring. Na dit heerlijke en charmante ontbijt nog even een gezond appeltje bij de groenteboer happen en op naar een nieuwe dag.

Als eerst Arc de Triomphe, maar nu niet vanuit de auto. Ook hier barst het weer van de toeristen en gekke Aziaten (Japanners?) die uiterst spontante groepsfoto's maken... Arc de Triomphe is immens en prachtig, heeft geweldige details. Je raakt niet uitgekeken. Er is zelfs een stukje Nederlandse geschiedenis zichtbaar. We hebben dit gigantische monument niet beklommen, gezien de rij niet alleen enorm lang was, maar ook nog eens in een warme, benauwde en zweterige gang. Dan lopen we natuurlijk veel liever over de Champs-Élyseés in het zonnetje.

Toen we aankwamen, zag ik het al vanuit de auto. In de Swarovski winkel was een enorme Swarovski trap. Sowieso heb ik een zwak voor Swarovski, dus we hebben samen al het mooie en kostbare kristal bewonderd en de trap beklommen. Nadat we bijna sterretjes zagen van al het geglitter, zijn we verder gelopen en bij nog wat winkels gestopt. Ray-Bans gepast en etalages bekeken. Het is zo bizar dat mensen in Nederland idolaat zijn van Louis Vuitton en daar gewoon een winkel in de straat zit van dit bekende merk. Noem het en vindt het in de Champs-Élyseés.

Halverwege zag ik een bord met 'smoothies' erop en het was tijd om wat te drinken. Echter is dit niet helemaal volgens plan verlopen, want uiteindelijk hebben we bij Häagen Dasz zitten genieten. Ruben van een crêpe met mango-abrikoosijs, strawberry cheesecake-ijs, mango, frambozen en een bijpassend sausje. Ik op mijn beurt had iets wat ze een 'Raspberry & Summer Berries Smoothie Crunch' noemen: twee bolletjes raspberry-summer berriesijs, stukjes koek en verse frambozen en 'summer berries'. Goddelijk. Gewoon goddelijk.

De volgende bestemming was Jardin du Luxembourg. De reis daar naartoe bracht ons, te voet, over Place de Concorde, door de tuinen van het Louvre, het Louvre zelf, de Seine, de wijk Saint Germain en vele leuke, typisch Parijse straatjes. In de tuinen van het Louvre hebben we een tijdje zitten genieten van de omgeving, mensen (toeristen) en het zonnetje. Eenmaal aangekomen in de Jardin, hebben we deze activiteit voortgezet. Uiteindelijk nog wat rondgelopen, wat een bizar mooi en onwijs groot park. De bloemen waren prachtig en het Palais du Luxembourg adembenemend. De sfeer was ontspannen en gaf je het gevoel dat de tijd stil stond.

Vanaf de Jardin zijn we lopend op pad gegaan naar onze eetlocatie, die vandaag al bekend was. Ruben gaat in iedere grote stad waar een HardRock café is, in het café eten en ik doe daar natuurlijk maar al te graag aan mee. Onderweg hier naartoe (wederom te voet) maakten we een tussenstop bij Starbucks (voor het eerst van mijn leven heb ik een Starbucks betreden) waar Ruben van een heerlijke warme chocolademelk met karamel heeft genoten (God wat rook dat lekker!). Tot onze grote verbazing konden we bij HardRock direct zitten, terwijl we de laatste keer in Amsterdam twee uur met een raar kastje hebben zitten wachten tot het ding hysterisch begon te piepen. Voor mij bleek nu wel dat iedere HardRock toch weer anders is, ookal is het menu overal hetzelfde. De aankleding is gelijksoortig, maar toch weer anders. De sfeer echter is top, net als het eten en met een voldaan gevoel gaan we naar buiten. Een heel voldaan gevoel, want ik heb een mooi t-shirt bemachtigd en besloten dit bij ieder HardRock café te doen.

De eerste druppels vallen uit de lucht, maar nog binnen een minuut zijn dat ook de laatste druppels. Het plan is om even op te frissen en te rusten in het hotel, naar Tour Montparnasse te gaan en uiteindelijk in een jazzcafétje bij Les Halles te eindigen. Voor Tour Montparnasse blijken we geen puf meer te hebben en als we om 12.45 u eindelijk vertrekken, blijkt dat een uur later de laatste metro al gaat. Kortom, we hadden weinig keuze: uitgaan in Montmartre (waar het die avond niet echt naar ons zin was) of terug naar het hotel en toegeven aan de oververmoeidheid.

Als de laatste dag aanbreekt, kan ik maar moeilijk wakker worden. Ik ben uitgeput, maar o zo voldaan. We ontbijten bij een bakkerijtje wat ik de dag ervoor in Montmartre heb gespot en het is heerlijk. De beste pain du raisin die ik ooit gehad heb. Coquelicot heet deze patisserie en je moet er gewoon heen als je in Parijs bent (Ruben kreeg een warme chocolademelk in een soort van giga-soepkom). Ook dit ontbijt heb ik afgesloten met wat fruit (en mijzelf dus verwend met 300 gram frambozen! Mmm). Daarna rustig naar de auto en op weg naar Antwerpen. Onderweg nog even rustig lunchen en daarna op ons gemak doorkachelen.

Wederom komen we aan na een rustige en voorspoedige reis. In Antwerpen lopen echter allemaal rare, middeleeuwse figuren rond. In een pizzeria hebben we de vakantie afgesloten met een overheerlijke pizza.

Om tien uur 's avonds komen we dan uitgeput, voldaan, met tweehonderd foto's en zonder Madeleines thuis. Onze kuiten hebben het begeven van de spierpijn, maar wat een geweldig weekend was het.

Klik op 'meer lezen' voor een selectie van de foto's, allemaal gemaakt met mijn Nikon Coolpix L110, door Ruben en mij.

The help - Kathryn Stockett

Zoals wij de bruine en witte pasta van Duo Penotti samen in een pot in de supermarkt zien, zie je in Mississippi totaal het tegenovergestelde.

Daarmee bedoel ik niet de twee kleuren pasta in een pot. Ik heb geen idee of ze zoiets verkopen in Amerika. Wat ik wel bedoel, is duidelijk te lezen 'The help', in Nederland bekend als 'Een keukenmeidenroman'.

Dit boek vertelt het verhaal van Aibileen, Minny en Miss Skeeter. In het begin ontmoeten we hen apart. Aibileen en Minny werken als hulp bij rijkere, blanke dames. De twee zijn al jaren bevriend en gaan naar dezelfde kerk. Miss Skeeter daarentegen gaat om met de dames waar Aibileen en Minny voor werken. Toch ontstaat er een band en uiteindelijk een vriendschap tussen de drie die letterlijk bloed, zweet en tranen kost. Een vriendschap die eigenlijk niet geaccepteerd wordt, maar uiteindelijk veranderingen teweegbrengt.

Het lijkt alsof 'The help' één thema centraal heeft staan, maar ook de thema's rondom vriendschap, ambitie, normen, waarden en traditie zijn erg belangrijk. We lezen een verhaal wat getuigt van doorzettingsvermogen, je durven uit, moed en lef tonen, liefde, prioriteiten stellen, durven veranderen en keuzes durven maken.

Dit boek heeft mij gegrepen en gefascineerd vanaf de eerste bladzijde. Het is geen bloemetjes-en-bijtjes verhaal en sommige stukken maakten mij bijna aan het huilen, iets wat ik nog nooit ervaren heb tijdens het lezen van een boek. Het hoofdthema is heftig, ingrijpend en ik denk niet alleen een belangrijk stukje geschiedenis, maar helaas ook nog altijd realiteit. Dit verhaal heeft mij geïnspireerd en daarom ga ik een vak, relevant aan dit onderwerp, volgen op de universiteit. Daarnaast geeft dit boek mij nog meer moed en hoop om mijn droom na te volgen en waar te maken.

Het verhaal wordt vanuit drie perspectieven verteld: vanuit zowel Aibileen als Minny als Miss Skeeter. Normaal houd ik hier niet zo van, maar het komt dit verhaal absoluut ten goede. De persoonlijkheden met bijbehorende karaktertrekjes van de drie dames worden op deze manier erg duidelijk en we zien ze naar gelang het verhaal vordert, groeien. De schrijfstijl is aangepast op ieder karakter, mede door middel van het gebruik van lokale accenten.

Dit boek moet je gewoon lezen. Ik ben echter wel bang dat de naar het Nederlands vertaalde versie niet zo goed is als de Engelse. Zien we het gebruik van de accenten wel terug? En wat vinden we van de titel? 'Een keukenmeidenroman' doet mij een luchtig verhaal voor vrouwen vermoeden, wat absoluut niet het geval is. 'De hulp' was in mijn ogen een duidelijkere en correctere vertaling geweest.

Daarom beveel ik vooral aan om dit boek in het Engels, de oorspronkelijke taal, te lezen. Dit verhaal is zo bijzonder, dat je het gelezen moet hebben. Voor mij is dit het meest aangrijpende, indrukwekkende, emotionele en beste boek wat ik tot nu toe gelezen heb.

Mijn levensles

Een impulsieve ingeving
Veroorzaakt door het hart
Daar aan toe durven geven
Dat is liefde

Overweldigd worden door warmte
Het gevoel dat je belangrijk bent
Zelfs bijzonder
En niet vergeten wordt

Maar bovenal van iemand gelukkig worden
En die persoon gelukkig willen maken
Dat is liefde. Liefde ervaren.

Eigenlijk snap ik het niet zo goed

Als ik erover na ga denken, vind ik het eigenlijk maar een raar fenomeen. Omdat we niet beter weten, nemen we het voor lief en zien we het als vanzelfsprekend. Maar waarom krijgen we eigenlijk cadeautjes voor onze verjaardag? En wat betekent onze verjaardag eigenlijk?

Een verjaardag betekent eigenlijk niets meer dan het feit vieren dat iemand weer één jaar ouder is geworden. Oftewel, weer een jaar heeft overleefd op deze aardbol. Het begin van een nieuw levensjaar. Maar is dat ook wat het werkelijk betekent?

Bij deze verjaardag horen, in Nederland in ieder geval, een aantal tradities. Men gaat bij elkaar op visite om het te vieren en geeft de jarige een cadeau. De jarige op zijn beurt serveert iets lekkers, doorgaans taart of ander gebak. Waarom? Dat is mij nog altijd een raadsel.

Voor mij betekent een verjaardag vooral het samenzijn met mensen die ik liefheb. De waarde van de cadeautjes is belangrijk. Nee, daarmee bedoel ik niet de geldwaarde. Ik krijg het liefst cadeautjes die ik niet verwacht en waar heel goed over nagedacht is. Cadeautjes die bij mij passen. Dat getuigt mij ervan dat mensen om mij geven. Mij net zo liefhebben. Een persoonlijk cadeau is voor mij belangrijker dan een duur cadeau. Veel belangrijker.

Waarom schrijf ik dit allemaal? Omdat ik nog steeds overweldigd ben door mijn eigen verjaardag. Afgelopen vrijdag, 30 juli 2010, ben ik alweer negentien jaar geworden. En zoals ieder jaar, roep ik ook dit jaar weer met heel mijn hart dat dit 'the best birthday ever!' was. Ik heb het kunnen vieren samen met de belangrijkste mensen in mijn leven. Het was gezellig, deed mijn zorgen voor zover mogelijk even vergeten en ik heb genoten. De cadeaus waren allemaal met zorg en liefde uitgezocht, overdacht en verrassend.

Ik voelde me overweldigd, fortuinlijk, gelukkig en ik ben een verwend prinsesje. Het geeft me energie voor het nieuwe jaar. Een nieuw levensjaar met nieuwe kansen, mensen en mogelijkheden.