Ik zou me nu gewoon weleens willen verstoppen
Even weg zijn
Voor de hele waarheid zich zal ontpoppen
Want die doet nu al pijn
Mijn tranen ontkennen
De dag beginnen met een glimlach
In plaats van hard weg willen rennen
Want dat is egoïstisch gedrag
Zenuwslopend is het afwachten
Het afwachten van de uitslag
Die hopelijk de pijn zal verzachten
Zodat opa nog lekker genieten mag
Maar weten doen we niets
Noch kunnen we voorspellen
Kon ik nou maar iets
Maar ik kan zelfs niet even bellen
Ik wil nu gewoon mijn hoofd in jouw armen leggen
Zodat mijn huilen gesmoord wordt
Je misschien iets troostends horen zeggen
Zodat ik niet nog verder instort
Of houd me gewoon stilletjes vast
En laat me niet meer gaan
Ook al is het een emotionele balast
Samen met jou kan ik het wel aan
Op van de zenuwen en vooral heel bang
Dromen die terugkomen als vage vegen
Het ongeluk duurt gewoon veel te lang
Ik kan er niet meer tegen
Ik kan er gewoon niet meer tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten