Vanavond, 31 mei 2010, stond ik onder de douche. En het drong tot me door dat ik het heerlijk vind om de radio te horen, die hier in het sanitairgebouw vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, te horen is. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de muziek zelfs impact heeft op mijn gedrag onder de douche. Op verschillende manieren. Douchen is voor mij altijd een moment voor mezelf, waar ik even rustig kan nadenken. De sfeer van de muziek bepaalt waar mijn gedachten naartoe gaan. Herkenning van een bepaald nummer kan herinneringen oproepen. Maar er zijn ook nummers waar ik duidelijk een aversie tegen heb. Die zorgen ervoor dat mijn douche-sessie eerder beëindigd word dan wanneer ik liedjes hoor die mijn voorkeur genieten.
Nu begin ik wellicht wat dwangneurotisch over te komen, maar bij een campingdouche kan ik niet zomaar onder de douche vandaan komen. Zoals menig mens weet, blijft een campingdouche vaak gedurende een bepaalde periode aan. Vervolgens gaat het ding uit, totdat jij weer een seintje geeft en de stralen weer uit de douchekop komen. Waarom is mij zelfs een raadsel, maar als de douche stopt, mag ik er niet onderuit, want dan is het blijkbaar gedwongen. Als ik onder de douche uit ga terwijl ik op vakantie ben, moet het zijn omdat ik gewoon klaar ben met douchen. Dus zelfs al wil ik er wel onderuit en de douche stopt, dan moet hij toch nog een keer aan zodat ik, terwijl hij nog steeds aan is, er op eigen kracht onderuit kan stappen.
Als dat eenmaal achter de rug is, zie ik normaal gesproken op tegen het feit dat je met een heerlijk warm lichaam, gezien ik zo heet schijn te douchen dat ik nog net niet verschroei, terecht kom in een koude, tochtige ruimte. Maar hier valt de tocht enorm mee en bovendien is er vloerverwarming. Geen ijskoude voeten op het moment dat je onder de douche vandaan stapt, maar een aangenaam gevoel, zij het niet dat mijn voeten zo warm zijn, dat de vloer nog steeds kouder is dan mijn lichaamstemperatuur.
En dan natuurlijk de gehorigheid. Het liefst douche ik op een tijdstip zonder moeders met krijsende koters (want of het kind nu een jongen of een meisje is, ze gaan negen van de tien keer met mams mee), op een tijdstip dat ik het sanitairgebouw voor mijzelf heb. Vandaag was dat niet het geval. Naast het gekletter en de radio hoorde ik voetstappen binnenkomen en algauw werd er meer gekletter hoorbaar. Blijkbaar had deze vrouw net zoveel plezier van de muziek als ik, want ze begon luid mee te lallen. Mij zul je niet horen, ik laat het zingen aan andere mensen over gezien ik zo vals als de nacht zing. En toch heeft het zo z’n charmes om iemand door het gebouw te horen zingen, zelfs al is het vals.
Vergis je niet, dit is best uitzonderlijk. Ten eerste zijn schone douchegebouwen met muziek al vrij schaars. Daarnaast ben je meestal niet alleen, zeer zeker niet in het hoogseizoen. Vaak is er geen ontkomen aan moeders met krijsende koters waar je hoofdpijn van krijgt. Niemand durft te zingen, zeker niet zonder muziek, die er meestal dus niet is. Bovendien is de druk van de waterstralen te vergelijken met een zeikstraaltje en vraag je jezelf soms af of je wel nat wordt. Lekker blijven staan om te genieten van je douche zit er niet bij, al is eronder uit gaan ook geen optie omdat je ijskoud wordt. O, en tot overmaat van ramp is natuurlijk je kleding ook nog nat geworden vanwege de te kleine ruimtes.
Maar nu, zo net buiten het hoogseizoen (en sowieso op deze camping) geniet ik van de charmes van een schone, ruime en aangename douche.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten